Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

Selbstverwaltung der Werktätigen in Polen

100%

Seweryński M., Łódź U., Gliwiński T.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

1988

vol. 36

Podstawy prawne udziału pracowników w zarządzaniu przedsiębiorstwem kształtowały się stopniowo, począwszy od dekretu o radach zakładowych z 1945 r., poprzez ustawy o radach robotniczych (1956) i o samorządzie robotniczym (1958), aż do obecnej ustawy o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państw ow ego. U podłoża poszczególnych przekształceń przepisów leżały w ażne przemiany życia gospodarczego i społecznego, dokonujące się pod w pływ em żądań robotniczych. Zmierzały one ku takiemu modelowi samorządowych uprawnień pracowniczych, w którym uprawnienia te wynikają z samodzielnych praw podmiotowych załogi do współzarządzania przedsiębiorstwem, a nie z partycypacji w zarządzaniu poprzez inne organizacje pracownicze działające w przedsiębiorstwie. Ustawa z 1981 r. czyni podmiotem uprawnień samorządowych załogę przedsiębiorstwa, nadając im dość szeroki zakres i autonomiczny charakter, polegający na uniezależnieniu samorządu pracowniczego od organizacji związkowych i politycznych oraz od administracji państwowej. Jednocześnie jednak ustawa przewiduje współpracę samorządu z zakładową organizacją związkową, co może rodzić pewne wątpliwości dotyczące rozdziału zakresów kompetencji tych dwu rodzajów organizacji pracowniczych. Ustawa wprowadza mieszany model partycypacji załogi w zarządzaniu przedsiębiorstwem. Obejmuje on jej uprawnienia stanowcze, konsultacyjne i kontrolne oraz prawo w eta wobec decyzji dyrektora. Jednocześnie dyrektor ma wzajemne prawo wstrzymywania i zaskarżania do sądu uchwał organów samorządu załogi. Organami samorządu załogi są: ogólne zebranie pracowników (delegatów), rada pracownicza przedsiębiorstwa oraz rada pracownicza zakładu. Dodatkową formę bezpośredniego wypowiadania się załogi w sprawach przedsiębiorstwa stanowi referendum. Sposób wyłaniania i funkcjonowania organów samorządu załogi jest oparty na zasadach demokratycznych, o czym przesądza sama ustawa, pozostawiając w innych, szczegółowych sprawach miejsce dla regulacji statutowej. Wymienione trzy typy uprawnień samorządu załogi dotyczą wszystkich ważnych sfer działalności przedsiębiorstwa (ekonomicznych, organizacyjnych, kadrowych i socjalnych), w łącznie z możliwością powoływania dyrektora przedsiębiorstwa w tych przypadkach, w których nie zostało to zastrzeżone do kompetencji organu założycielskiego. N owym rozwiązaniem jest powierzenie pieczy nad funkcjonowaniem samorządu pracowniczego Sejmowi.

Probleme der gesetzlichen Regelung des Status des Ministers in der Volksrepublik Polen

100%

Kosikowski C., Łódź U., Gliwiński T.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

1988

vol. 36

Status prawny ministra obejm uje trzy elementy: ustrojowo-prawny (określający położenie prawne ministra w system ie organów państwowych), organizacyjny (określający funkcje kierow nicze ministra) i ekonom iczno-polityczny (określający zadania ministra w danym system ie gospodarowania i zarządzania oraz związane z tymi zadaniami kompetencje prawne ministra). Stworzenie logicznego, spójnego i zamkniętego systemu prawnego określającego status ministra wymaga zachowania bezwzględnej zgodności wszystkich trzech elementów określających ten status. Tworząc taki system, ustawodawca powinien dysponować odpowiednimi koncepcjami teoretycznym i modelu ministra w sferze ustrojowo- prawnej, w sferze organizacji i zarządzania oraz w sferze ekonomiczno-politycznej. Zadaniem ustawodawcy jest dobór tych koncepcji pod względom merytorycznym i formalnym. Analizując stan prawodawstwa polskiego określającego status ministra, autor dowodzi, iż stan ten nie tworzy logicznego i spójnego systemu. Konstytucja PRL nie określa bowiem w sposób pełny koncepcji ustrojowo-prawnej ministra. Praktyka polityczno-prawna oraz akty Rady Ministrów stworzyły model odbiegający od konstytucyjnego modelu ministra, inne akty prawne, w tym ustawy tworzące urzędy ministra i określające zakresy ich działania, a także inne akty (rozporządzenia Rady Ministrów określające szczegółowe zakresy działania urzędów ministrów, statuty ministerstw oraz ich regulaminy organizacyjne) pochodzą z różnych lat (najstarsze — z roku 1944, najnowsze — z 1984), nie różnicują zadań ministrów, nie określają ich funkcji kierowniczych, są nieadekwatne do obowiązujących systemów ekonomiczno-politycznych. Autor krytycznie ocenia również dorobek teoretyczny nauk prawnych oraz nauki organizacji i zarządzania w zakresie problematyki ministra. Na tej podstawie twierdzi też, że nie można domagać się od ustawodawcy klarownej koncepcji statusu prawnego ministra, ponieważ ustawodawca nie dysponuje odpowiednim tworzywem teoretycznym. Autor proponuje nie tylko szersze niż dotychczas podjęcie prac naukowo-badawczych nad problematyką ministra, lecz jednocześnie w ysuwa sugestię dotyczącą hierarchii aktów określających status prawny ministra. Konstytucja powinna określać pozycję ustrojowo-prawną ministra. Ustawa o Radzie Ministrów powinna określać funkcje kierownicze ministra i organizację działalności ministerstw. Ustawy tworzące urzędy poszczególnych ministerstw powinny określać zakres działania ministrów oraz wykaz jednostek podporządkowanych lub nadzorowanych przez ministra. Natomiast zadania i kompetencje ministrów w danym systemie ekonomiczno-politycznym, ze względu na swoją zmienność, pow inny wynikać z innych aktów prawnych, regulujących w danym czasie określone zagadnienia społeczno i gospodarcze.

Refine search results

2 Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

2 Gliwiński T.

2 Łódź U.

1 Kosikowski C.

1 Seweryński M.

2 1988

Search results

Selbstverwaltung der Werktätigen in Polen

Probleme der gesetzlichen Regelung des Status des Ministers in der Volksrepublik Polen