PL
Francuski świat muzealny zdominowany jest przez wielkie instytucje publiczne. Francja, kolebka muzealnictwa publicznego, ma długą tradycję centralnego zarządzania tą dziedziną, a jej kontynuacją są obecne rozwiązania legislacyjne (ustawa z 4.01.2002) organizujące system działania muzeów, sposób ich zatwierdzania i finansowania. Jego podstawą jest status musée de France, który może być przyznany instytucjom należącym do państwa, do innego podmiotu prawnego prawa publicznego albo podmiotu prawnego prawa prywatnego, prowadzącego działalność o charakterze niedochodowym. Te ostatnie – należące do stowarzyszeń i fundacji, lub przez nie zarządzane – aby uzyskać rozpoznanie i wsparcie państwowe, muszą przestrzegać określonych wymagań dotyczących przede wszystkim konserwacji i naukowego opracowywania zbiorów oraz ich udostępniania publiczności. Wśród muzeów „prywatnych” dominują instytucje o statusie stowarzyszenia użyteczności publicznej, których model ukształtował się w XIX w., m.in. paryskie Union Centrale des Arts Décoratifs czy Cinémathèque Française, finansowane w znacznym stopniu ze środków publicznych. Niektóre, jak ekomuzea czy muzea przemysłowe w Miluzie, są niemal niezależne finansowo. Inną formą „prywatnego” muzeum jest fundacja, zakładana przez przedsiębiorstwo/koncern albo przez artystów i mecenasów. W tej grupie znajdują się m.in. muzea będące własnością Institut de France w Paryżu, Musée Calvet w Awinionie, czy Fondation Maeght w Saint- Paul-de-Vence. Przede wszystkim zaś, organizujące wielkie wystawy paryskie, fundacje-muzea sztuki nowoczesnej: Fondation Cartier, Fondation Louis Vuitton, czy powstająca właśnie Collection Pinault. Dzięki spektakularnej oprawie architektonicznej, polityce „obecności” medialnej oraz oszałamiającym sukcesom frekwencyjnym te nowe prywatne muzea zmieniają znacząco artystyczną scenę Francji.