PL
Artykuł porusza kwestie relacji między kulturą bezpieczeństwa a antropologią bezpieczeństwa. Autorzy przywołują najważniejsze definicje kultury bezpieczeństwa i antropologii bezpieczeń-stwa, należących do dyscypliny nauk o bezpieczeństwie, i dochodzą do wniosku, że kultura, w tym jej szczególna sfera, jaką jest kultura bezpieczeństwa, to twór ludzki silnie oddziałujący na człowieka, dlatego trudno byłoby ją eksplorować naukowo bez udziału wiedzy i narzędzi o charakterze antropologicznym. Autorzy pokazują, jak rozwijają się w Polsce badania w obrę-bie nauk o bezpieczeństwie, i wskazują, że w dalszym ciągu trudno mówić o ukształtowanej subdyscyplinie, którą można by było określić mianem „antropologii bezpieczeństwa”, wciąż poszukuje ona swej teoretyczno-metodologicznej tożsamości, jednak dynamicznie się rozwija. W tworzeniu tej nowej subdyscypliny nauk o bezpieczeństwie poza badaniami multidyscypli-narnymi trzeba uwzględnić także w ramach samej antropologii jej różne rodzaje, przede wszystkim antropologię biologiczną, kulturową oraz filozoficzną. Autorzy sygnalizują poten-cjalne kierunki badań i dochodzą do wniosku, że należy ukazać merytoryczne ramy problema-tyki antropologii bezpieczeństwa, najbardziej istotnej i czytelnej na obecnym etapie rozwoju nauki.