PL
W koncepcji analizy transakcyjnej przyjmuje się, że każdy człowiek posiada określone obszary Ja: Rodzica, Dorosłego i Dziecko. Rodzic i Dziecko w tym ujęciu posiadają po dwa odrębne, w pewnym sensie przeciwstawne sobie wymiary. W przypadku tego pierwszego jest to Rodzic Normatywny i Rodzic Opiekuńczy, a w przypadku Dziecka – Dziecko Wolne i Dziecko Przystosowane. Wchodząc w relację z drugim człowiekiem, robimy to z określonego poziomu Ja. W tradycyjnej polskiej szkole już na etapie edukacji wczesnoszkolnej, relacje pomiędzy nauczycielem i dzieckiem przebiegają zazwyczaj w układzie Rodzic Normatywny – Dziecko Przystosowane. Natomiast wykorzystanie nowych technologii w edukacji wymusza niejako zmianę tego układu na Dorosły–Dorosły z jednoczesnym zaangażowaniem Dziecka Wolnego obu stron. Artykuł dotyczy analizy trudności, jakie niesie za sobą zmiana wspomnianego układu (zwłaszcza po stronie nauczycieli) oraz poszukiwania przyczyn takiego stanu rzeczy.