PL
W artykule zostały zaprezentowane wyniki badań ankietowych, którymi objęto 52 skazanych mężczyzn – uczniów Centrum Kształcenia Ustawicznego przy Zakładzie Karnym w Stargardzie. Zbadano postrzeganie przez nich wybranych elementów środowiska szkoły przywięziennej. Ustalono, jak opisują siebie w roli ucznia oraz jakie cechy i zachowania przypisują swoim nauczycielom. Zarazem zwrócono się do nich, by oszacowali resocjalizacyjną wartość nauczania oraz podali propozycje ewentualnych zmian w środowisku szkoły. Przeprowadzone badania ukazały problematyczny przebieg edukacji badanych mężczyzn. Głównym motywatorem podjęcia przez nich nauki w szkole przywięziennej była chęć zdobycia nowych lub dodatkowych kwalifikacji, a także pragnienie opuszczenia celi. Badania dały również podstawę do tego, by stwierdzić, że swym aktualnym nauczycielom uczniowie przypisywali przede wszystkim posiadanie szerokiej wiedzy z zakresu nauczanego przedmiotu. Jednocześnie uznali, że kadrze pedagogicznej brak umiejętności rozbudzania w uczniach motywacji do zmiany. Nauczanie okazało się mieć w odczuciu respondentów umiarkowaną rangę w porównaniu z innymi środkami, którym przypisuje się wartość resocjalizacyjną. Uczniowie wskazali pewne mankamenty środowiska szkoły przywięziennej. Ich eliminacja mogłaby przełożyć się na zwiększenie wartości nauczania w warunkach zakładu karnego. Największe zastrzeżenia budziła w uczniach zbyt wąska i przestarzała oferta kształcenia. Wiele krytycznych uwag mieli na temat bazy materialnej szkoły. Ich niezadowolenie budziło zwłaszcza nazbyt skromne wyposażenie w przybory szkolne oraz brak w celach warunków do pracy umysłowej.