PL
Prezentowany artykuł ma na celu scharakteryzowanie wyposażenia typowych mieszkań należących do łódzkiego drobnomieszczaństwa i drobnej burżuazji na przełomie XIX i XX wieku. Lokale te mieściły się w kamienicach położonych przy ul. Piotrkowskiej lub w jej najbliższym sąsiedztwie. Składały się przeważnie z czterech do sześciu pokojów podzielonych na strefę reprezentacyjną (salon, jadalnia, gabinet/ palarnia) i prywatną (sypialnia, pokój dziecięcy, buduar), które łączył hol. Całość uzupełniała ulokowana w oficynie część gospodarcza (z kuchnią, łazienką i służbówką). Przy urządzaniu wnętrz nawiązywano do wzorców burżuazyjnych. Według nich pomieszczenia reprezentacyjne powinny być jednolite stylowo. Jednakże brak środków finansowych oraz nadmierne przywiązanie do tradycji lub bezmyślne kierowanie się modą sprawiały, że pomieszczenia te były przeładowane różnego rodzaju meblami i bibelotami. Podobnie eklektyczny charakter posiadały pokoje prywatne. Wyjątkiem był pokój dziecięcy, którego umeblowanie ograniczano zazwyczaj do niezbędnych sprzętów. Wyposażenie łódzkich mieszkań często pochodziło z miejscowych zakładów meblarsko-stolarskich (m.in. Karola Wutke, Wilhelma Thiede, Alojzego Klose) oraz składów, które oferowały meble i sprzęty do wnętrz wszystkich typów. Wyposażenie mieszkań można było nabyć również na rynku wtórnym, od osób prywatnych lub w firmach trudniących się pośrednictwem w sprzedaży.