PL
Autorka artykułu rozważa przyczyny kryzysu polskiej szkoły, zwracając głównie uwagę na praktykę nauczania. Diagnozę szkoły rozpoczyna od interpretacji spektaklu teatralnego pod tytułem: Mury I i Mury II, przedstawionego przez młodzież licealną w dniu uroczystego otwarcia X Ogólnopolskiego Zjazdu Pedagogicznego. Szkoła w obrazie uczniowskim jest szkołą transmisyjną, nastawioną na realizację treści programowych, standardy i zewnętrzny pomiar efektów, co wywołuje silną presję na osiągnięcia uczniów. Stawia ona mur przed potrzebami rozwojowymi młodych ludzi, posługuje się władzą i nie dopuszcza wartości demokratycznych do swoich bram. Autorka artykułu stawia więc pytanie o sens reform edukacji podejmowanych po zmianie ustrojowej w Polsce. Zwraca uwagę na zaangażowanie pedagogiki akademickiej w formowanie humanistycznych, personalistycznych podstaw edukacji i demokratyzacji procesu kształcenia. Jednak kolejne elity władzy pomijały aksjonormatywne podstawy reformowania edukacji, wyostrzając rozumienie zmiany społecznej w kategoriach ekonomicznych. Zmiana codzienności szkolnej zależy od wielu czynników, ale autorka tekstu przypomina, że budowanie praktyki nauczania na wartościach kształtuje obecne i przyszłe relacje międzyludzkie, co należy do kanonu wychowania.