PL
Metafora przestrzenna w nauce o znakach ukazuje naturę systemu semiotycznego nie jako ciąg liniowych zależności, relacji między poszczególnymi znakami i kodami, ale jako dynamiczną, zmienną całość wzajemnie współzależnych elementów, warunkujących znaczenie każdego ze znaków systemu semiotycznego. Jedną z ciekawszych jej cech jest to, że pozwala pokusić się o opis uniwersum semiotycznego obejmującego całość procesów semiozy w ożywionym świecie, a więc przekroczenie podziału na świat ludzi, zwierząt, roślin, rozróżnienia między naturą a kulturą. Jej początek znajdujemy w koncepcjach Umwelt Jakoba Von Uexkülla, biosfery Władimira Wiernadskiego i semiosfery Jurija Łotmana, niemniej stała się inspiracją wielu pokrewnych konstruktów teoretycznych, które łączy właśnie ujmowanie relacji znaczących, zarówno w świecie przyrody, jak i ludzkiej kultury, w kontekście większej całości o charakterze przestrzeni znakowej. Artykuł stanowi próbę analizy tych koncepcji oraz ich wzajemnych relacji i perspektyw.