PL
Jednym z aspektów reformowania oświaty w Polsce jest reforma programowa. Od 1999 r. do chwili obecnej ukazały się cztery podstawy programowe kształcenia ogólnego (1999, 2009, 2014, 2017) i kilkadziesiąt programów kształcenia zintegrowanego. Celem prezentowanych badań było pokazanie zmian zachodzących w programach edukacji wczesnoszkolnej w XXI wieku. W badaniach posłużono się analizą treściową dokumentów: podstaw programowych i programów nauczania. Prezentowany tekst zawiera syntezę badań nad programami, jakie autorka prowadziła w ciągu ostatnich dwóch dekad. Z przeprowadzonych badań wynika, że najwięcej nowych programów nauczania pojawiło się w 1999 r., jednak ilość nie zawsze szła w parze z jakością. Autorom brakowało podstaw teoretycznych i doświadczeń praktycznych w konstruowaniu programów. Badania pokazują, że autorzy programów mają coraz większą świadomość paradygmatów, jakie powinny być obecne w edukacji dziecka, stąd preferowane miejsce przyznają konstruktywizmowi. Do pozytywnych zmian w programach zaliczam: indywidualizację procesu kształcenia, stosowanie różnorodnych metod w pracy z dzieckiem, zmianę pozycji nauczyciela przejawiającą się w odchodzeniu od przekazywania wiedzy, na rzecz diagnozowania i wspierania rozwoju dziecka oraz animowania procesu odkrwania wiedzy, zaznaczenie roli rodziców jako partnerów szkoły. Na szczególną uwagę zasługują programy, które powstały w wyniku konkursów i projektów realizowanych w naszym kraju. Niestety, zbyt szybkie tempo zmian powoduje, że nie zostały one upowszechnione, a ciekawie opracowane do nich platformy e-learningowe zniknęły z internetu. Analiza programów, które powstały w 2017 r. pokazuje, że nastąpił ich regres.