PL
Problematyka określenia strony stosunku prawnego jest kluczowa dla jego bytu. Na gruncie przepisów ustawy o grach hazardowych z 19 listopada 2009r. powstało szereg wątpliwości dotyczących określenia podmiotu, na który może być nałożona kara z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry. Doprecyzowania wymaga bowiem jaki zakres podejmowanych czynności i cech pozwala na uznanie określonego podmiotu za organizatora gry i nałożenie nań kary administracyjnej, w oparciu o przepisy ww. ustawy. Kwestia ta nie jest jasna z uwagi na brak definicji ustawowej urządzającego gry, oraz zastosowanie przez ustawodawcę zwrotu, którego interpretacja może prowadzić do różnych rezultatów. Orzecznictwo sądowoadministracyjne zmierzyć musiało się z przedstawionymi wyżej problemami i co ważniejsze zaproponować metody ich rozwiązania. Działania organów celnych doprowadziły bowiem do wydania wielu decyzji o nałożeniu kar administracyjnych związanych z naruszeniami przepisów ustawy o grach hazardowych, które wskutek skorzystania przez strony z możliwości ich zaskarżenia, musiały zostać ocenione pod względem ich legalności. W wielu przypadkach strony, które obciążone zostały karami kwestionowały swój interes prawny w postępowaniu. To z kolei prowadziło do konieczności ustalenia czy zasadnie uznano je za strony postępowania oraz kryteriów jakimi powinien kierować się w tym zakresie organ. Analizując przedstawioną wyżej problematykę autor zdecydował się na przedstawienie konkretnych orzeczeń i zawartej w nich argumentacji. W tym zakresie analizując treść normy prawnej oraz interpretujących ją aktów stosowania prawa zdecydowano się na przyjęcie metody formalno-dogmatycznej wraz z elementami analizy historycznej regulacji dotyczących ww. kwestii. Przeprowadzona analiza pozwoliła, na przyjęcie, iż wykładnia językowa pojęcia urządzającego gry stosowana przez organy celne może prowadzić do nadmiernego rozszerzenia stosowania wynikających z ustawy o grach hazardowych kar administracyjnych. Doprowadziłoby to do objęcia sankcjami podmiotów wykonujących czynności pomocnicze, działających na zlecenie faktycznych organizatorów gry. Takie rozszerzenie możliwości nakładania kar administracyjnych byłoby zaś sprzeczne z zasadą praworządności oraz zaufania obywatela do państwa. Niezbędne było zatem dokonanie korekty językowego znaczenia przepisu. Zasadnym było skorzystanie z metod wykładni systemowej, prawnoporównawczej i historycznej, które pozwoliły na ograniczenie stosowania kar do podmiotów czerpiących bezpośrednie korzyści z prowadzenia gier, które zależne będą od zysków z gry.