PL
Artykuł stanowi próbę namysłu nad istotnymi aspektami etyczne go znaczenia doświadczenia wparcia w relacji pedagogicznej w świetle osiągnięć współczesnej pedagogiki fenomenologicznej. Prezentowana refleksja odwoływać będzie się do propozycji metodologicznych oraz refleksji etycznej i pedagogicznej jednego z najważniejszych reprezentantów pedagogiki inspirowanej fenomenologią na świecie Maxa van Manena, emerytowanego profesora University of Alberta w Kanadzie. Zasadniczym celem podjętej problematyki jest pogłębienie rozumienia natury i znaczenia wsparcia w procesie budowania i rozwoju relacji pedagogicznej i w kontekście refleksji nad pojęciem taktu pedagogicznego. Refleksja nad relacją pedagogiczną wskazuje na konieczność troski o głębsze rozumienie fenomenu wsparcia w procesie wychowania i edukacji. Proponowana próba eksploracji znaczenia wsparcia w relacji pedagogicznej odnosi się do etycznego i pedagogicznego wymiaru refleksji nad znaczeniem heteronomii i bezbronności dziecka oraz odpowiedzialności dorosłego.