PL
Artykuł jest dokonaną w perspektywie temporalnej próbą diagnozy kondycji teoretycznej polskiej dydaktyki ogólnej. Punktem wyjścia jest identyfikacja trzech zasadniczych mocnych stron dydaktyki międzywojennej: interdyscyplinarności analiz, holizmu teoretycznego, polegającego na mocnych związkach dydaktyki z pedagogiką ogólną oraz otwartości na najnowsze wówczas prądy i teorie naukowe. Zasoby te są wskazane jako potencjalna inspiracja rozwojowa dla dyscypliny, zaniedbana w latach powojennych na rzecz podporządkowania teoriom politycznie propagowanym, zwłaszcza pedagogice Iwana Kairowa, co doprowadziło do swoistego zastoju polskiej dydaktyki ogólnej, jaki daje się współcześnie obserwować w postaci monizmu teoretycznego, zawężaniu przedmiotu badań i ignorowaniu teorii dynamicznie rozwijanych na świecie. W zakończeniu artykułu wskazane zostały istniejące możliwości i wyspowe przejawy przeciwdziałania zastojowi i odwrócenia tendencji zachowawczych w dydaktyce.