PL
Rola sióstr zakonnych w służbie zdrowia w okresie powojennym powinna być rozpatrywana przez pryzmat ich funkcji w Kościele rzymskokatolickim. Przede wszystkim bowiem stanowiły one jego część i jemu były podporządkowane. To zasady chrześcijańskie zawarte w statutach zgromadzeń zakonnych determinowały zachowania zakonnic-pielęgniarek. Ich obecność w kraju zrujnowanym wojną, a zwłaszcza na obszarach świeżo doń włączonych, była pożądana. Brakowało bowiem personelu medycznego. Państwowa służba zdrowia nie była w stanie sprostać potrzebom ludności. Zarówno praca wśród pacjentów w szpitalach i ośrodkach zdrowia, jak i odwiedziny chorych w ich domach prywatnych odciążały lekarzy i były nieocenione dla potrzebujących. Nie wszystkie siostry miały odpowiednie kwalifkacje zawodowe, większość natomiast cieszyła się uznaniem za cechyosobowościowe. Podkreślano ich oddanie, cierpliwość i bezinteresowność. Zapotrzebowanie oraz nienaganna postawa niewiele znaczyły wobec antykościelnej i antyreligijnej polityki władz. Tam, gdzie można było zastąpić siostry personelem świeckim, czyniono to. Zakonnice traciły pracę (w niektórych przypadkach również wolność), a pacjenci często dobrą opiekę. Miejsca doświadczonych sióstr zajmowały pielęgniarki po sześciomiesięcznych kursach zawodowych. Proceder tłumaczony był przez propagandę łamaniem prawa przez członkinie zgromadzeń kościelnych, ich wrogim nastawieniemdo systemu. Choć same siostry nie były aktywne politycznie, to polityka zdecydowanie ograniczyła ich działalność wśród wiernych.