PL
Cywilizacja islamska która przeżywała okres swojej świetności i niekwestionowanej dominacji w świecie podczas średniowiecza (wieki VIII-XII), w połowie wieku ubiegłego znalazła się w bardzo trudnej sytuacji. Wyparta z Europy i pozbawiona możliwości korzystania ze zdobyczy rewolucji przemysłowej, została zaliczona do tzw. Trzeciego Świata, jak eufemistycznie nazwano najbardziej upośledzone pod względem ekonomicznym i społecznym kraje świata. Perspektywy jej rozwoju wydawały się gorsze niż wszystkich innych cywilizacji pozaeuropejskich, gdyż była ona uważana za najbardziej „odporną” na modernizację, bezkompromisową i nieprzejednaną pod względem religijnym, a zatem niezdolną do dostosowania się do warunków nowoczesnej gospodarki. Od szybko zmieniającego się otoczenia świat islamu odgradzały niewzruszone zasady muzułmańskiej cywilizacji, które wpływały na wszystkie dziedziny życia, ściśle definiując m.in. społeczną pozycję kobiet, wykluczającą możliwość ich zaangażowania w rozwój gospodarczy (ograniczony dostęp do oświaty. poligamia, uprawnienia mężczyzn w sprawach rozwodowych, nakaz zasłaniania twarzy, etc.). Zasady te tworzyły z jednej strony mur izolujący islam od nowoczesnej technologii i gospodarki, a z drugiej, okazywały się mało atrakcyjne z punktu widzenia innych cywilizacji. W tych okolicznościach islam znajdował się w odwrocie w wielu regionach. Wypierany był z Indii, gdzie przeszło 70 mln muzułmanów zmuszonych było dostosować swoje życie do warunków określanych przez dominujący hinduizm. Na stopniowy zanik islam skazany był także w komunistycznych Chinach, gdzie żyło około 20 mln muzułmanów (Turkiestan Wschodni który w Chinach uzyskał status regionu autonomicznego Sinkiang Ujgurski, zasiedlanego planowo ludnością chińską, oraz prowincja Kansu na dawnym Szlaku Jedwabnym). W