PL
Prezentowany artykuł jest próbą stworzenia teoretycznego modelu umożliwiającego ocenę industrialnych atrakcji turystycznych. Rosnąca liczba poprzemysłowego dziedzictwa przystosowywanego do prezentacji go zwiedzającym zmusza do refleksji nie tylko na temat tego „co” należy poddać ochronie, ale również „dla kogo” to robić oraz „jak” prezentować ocalone miejsca i obiekty. Tylko racjonalne zarządzanie tym zasobem może zapewnić osiągnięcie zadowalających efektów, gwarantujących dziedzictwu poprzemysłowemu należne miejsce wśród pozostałych dóbr kultury.