INDYWIDUALIZM WSPÓŁCZESNYCH AUTORÓW

• Authors: Duraj-Nowakowa Krystyna

Title variants

EN

INDIVIDUALISM OF ACADEMIC PEDAGOGUES

• Languages of publication: PL

Abstracts

PL

Przesłanki filozoficzne obligują do myślenia o starożytnym rodowodzie humanistycznej kategorii indywidualizmu człowieka. Rozwój poglądów na indywidualizm sięga przesłanek z filozofii, polityki i etyki epoki najpierw starożytnej Grecji, potem zaś epoki oświecenia, co towarzyszyło równoległej transformacji humanizmu także w kolejnych epokach. Z rodowodu i założeń indywidualizmu na gruncie i w opozycji do socjologii grupy i psychologii indywiduum wyprowadzone wartości i cele legły u podstaw cech/właściwości osób nauczycieli akademickich afirmujących jednostkowy byt/zachowania i całkowitą wolność. Ma to związek z naukotwórczą funkcją osoby pedagoga akademickiego: niezależnego, odrębnego, zdystansowanego wobec norm, na przykład obyczajowych, oryginalnego w myśleniu, pasjonata, twórcy, usatysfakcjonowanego pracą w uniwersytecie. Psychologia humanistyczna i pedeutologia tejże odmiany humanistycznego pojmowania osoby i działalności pedagoga akademickiego dostarcza założeń wyrażania jego indywidualizmu ambiwalentnie w przedziałach między zagrożeniami a szansami/perspektywami społeczno-pedagogicznymi.

EN

Philosophical premises suggest to think and accept the ancient origin of the category of human individualism. The development of ideas on human individualism goes back to the philosophy of politics and to the ethics of the Age of the Enlightenment. That development has also inspired a parallel transformation of the humanism in further epochs. From the origin and presumptions of individualism on the ground and in the opposition to the sociology of a group and the psychology of individual being, some values have been derived. Those values have made a foundation for academic teachers’ peculiarities fostering individual existence/behaviours and absolute freedom. Those features make a conjunction with scientific and creative function of an academic pedagogue, who is thus: independent, dissimilar to others, calm to some norms, like moral ones, distinctive in thinking, creative, full of passion, and satisfied by his/her work at the university. Both, humanistic psychology and pedeutology which agrees to such humanistic view of academic pedagogue – his personality and his ways of acting, bring presumptions to express his/her individualism in the whole variety of possibilities – between menaces and social and pedagogical chances/perspectives.

Keywords

PL

indywidualizm pedagogów akademickich; pasja pedagoga akademickiego; satysfakcja pedagoga akademickiego

EN

individualism of academic pedagogues; passion of an academic pedagogue; satisfaction of an academic pedagogue

• Publisher: Wyższa Szkoła Humanitas
• Journal: Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Humanitas. Pedagogika
• Year: 2018
• Issue: 16
• Pages: 15-29

Contributors

author

Duraj-Nowakowa Krystyna

• Akademia Ignatianum w Krakowie

References

• Adair, J. (2000). Anatomia biznesu. Motywacja. Warszawa.
• Beck, U. (2002). Społeczeństwo ryzyka. Warszawa.
• Bokszański, Z. (2007). Indywidualizm a zmiana społeczna. Polacy wobec nowoczesności – raport z badań.Warszawa.
• Bourdieu, P., Passeron, J.C. (1991). Reprodukcja: elementy teorii systemu nauczania. Warszawa.
• Bourdieu, P., Wacquant, L.J.D. (2001). Zaproszenie do socjologii refleksyjnej. Warszawa.
• Crozier, M., Friedberg, E. (1982). Człowiek i system: ograniczenia działania zespołowego. Warszawa.
• Day, C. (2008). Nauczyciel z pasją. Jak zachować entuzjazm i zaangażowanie w pracy. Gdańsk.
• Duraj-Nowakowa, K. (2005). Źródła podejść do pedagogiki: zarys problemów. Kielce.
• Duraj-Nowakowa, K. (2013). Indywidualizm pedagogów akademickich: zagrożenia i perspektywy. Horyzonty Wychowania, 24.
• Duraj-Nowakowa, K. (2015). Pisarstwo pedagogów między rzemiosłem a sztuką. Sosnowiec.
• Duraj-Nowakowa, K. (2016a). Pedeutologia: konteksty – dylematy – inspiracje. Kraków.
• Duraj-Nowakowa, K. (2016b). Tropy myślenia o synergii w działalności nauczyciela akademickiego. Kraków.
• Duraj-Nowakowa, K. (red.) (1999). Nauczyciele akademiccy w procesie kształcenia pedagogów u progu reformy systemu edukacji. Kraków.
• Hofstede, G. (2000). Kultury i organizacje. Warszawa.
• Kamińska, W. (2014). Metodologiczna konstrukcja dziedziny dydaktyki etyki. Warszawa.
• Kossowska, M., Jamruż, S., Witkowski, T. (2008). Psychologia dla trenerów. Kraków.
• Koźmiński, A.K., Piotrkowski, W. (2000). Zarządzanie. Teoria i praktyka. Warszawa.
• Manterys, A. (1997). Wielość rzeczywistości w teoriach socjologicznych. Warszawa.
• Mądrzycki, T. (1986). Deformacje w spostrzeganiu ludzi. Warszawa.
• McKay, G.D., Dinkmeyer, D. (2004). To, jak się czujesz, zależy od Ciebie. Gdańsk.
• Misztal, B. (2000). Teoria socjologiczna a praktyka społeczna. Kraków.
• Miś, A. (1995). Filozofia współczesna: główne nurty. Warszawa.
• Nowacki, T. (2009). Praca ludzka. Radom.
• Nowacki, T.W. (2010). Świat marzeń. Lublin.
• Olbrycht, K. (2000). Prawda, dobro i piękno w wychowaniu człowieka jako osoby. Katowice.
• Poraj, G. (2009). Od pasji do frustracji: modele psychologiczne funkcjonowania nauczycieli. Łódź.
• Rozmus, A. (red.) (2010). Wykładowca doskonały: podręcznik nauczyciela akademickiego. Warszawa.
• Taylor, Ch. (2010). Nowoczesne imaginaria społeczne. Kraków.
• Tocqueville de, A. (1976). O demokracji w Ameryce. Warszawa.
• Tyszka, T. (2000). Psychologiczne pułapki oceniania i podejmowania decyzji. Gdańsk.
• Vopel, K.W. (2005). Zakłócenia – blokady – kryzysy: eksperymenty i ćwiczenia do nauki i pracy grupowej. Kielce.
• Wiatrowski, Z. (2009). Dorastanie, dorosłość i starość człowieka w kontekście działalności i kariery zawodowej. Radom.
• Witwicki, W. (1936). Sprężyny działania ludzkiego. Warszawa.
• Zybertowicz, A. (1995). Przemoc i poznanie. Toruń.