Oczekiwania Kardynała Karola Wojtyły wobec duszpasterskiego synodu archidiecezji krakowskiej (1972-1979)

• Authors: Kummer Paweł

Title variants

EN

Expectations of Cardinal Karol Wojtyła towards Pastoral Synod of the Archdiocese of Krakow (1972-1979)

• Languages of publication: PL EN

Abstracts

PL

Metropolita krakowski kardynał Karol Wojtyła będąc aktywnym uczestnikiem Soboru Watykańskiego II i współtwórcą jego nauczania pragnął je przeszczepić na grunt Kościoła w Polsce, w szczególności na teren diecezji, w której był pasterzem. Jednym ze sposobów zrealizowania tego celu było zwołanie synodu duszpasterskiego, który trwając siedem lat (1972-1979) był szeroko rozumianą akcją duszpasterską, w której mogli uczestniczyć nie tylko duchowni, ale przede wszystkim osoby świeckie. Daty rozpoczęcia i zakończenia synodu odpowiadały rocznicom (900 lat) rozpoczęcia i męczeńskiego zakończenia posługi biskupiej w Krakowie przez św. Stanisława. Związanie synodu z jego postacią miało mu nadać nie tylko charakter studium, ale przede wszystkim świadectwa. Zgodnie z wolą autora synodu zostały powołane Synodalne Zespoły Studyjne, których zadaniem było rozpoznanie lokalnych sytuacji, formułowanie zaleceń i kreacja inicjatyw ewangelizacyjnych. Podczas prac synodalnych kardynał Wojtyła, nie narzucając swojego punktu widze-nia, starał się doprowadzić uczestników do odkrywania soborowego nauczania i jego praktycznego znaczenia. W istocie była to posoborowa metoda duszpasterska: pomoc w rozwoju, a nie zarządzanie. Na etapie przygotowywania dokumentów końcowych Synodu Zespoły Studyjne stały się środowiskami szerokiej konsultacji, albowiem do nich zwracała się Komisja Główna, scalająca w sobie pracę wszystkich komisji roboczych. Kardynał Wojtyła już jako Papież Jan Paweł II zakończył pracę synodu. W ten sposób spłacił dług uczestnictwa w obradach Soboru Watykańskiego II dzieląc się jego nauczaniem, poprzez synod, najpierw z Kościołem krakowskim, a następnie, przez wielki pontyfikat (1978-2005), z Kościołem powszechnym.

EN

Archbishop of Krakow, cardinal Karol Wojtyła, being an active partici-pant of the Second Vatican Council and co-creator of its teaching, desired to transfer it into Polish Church, especially into the area of Krakow Archdiocese where he was the Shepherd. One of the ways to achieve this goal was to call together the Pastoral Synod which lasted for seven years (1972-1979) and was widely understood pastoral action in which not only could participate priests but also lay people. Dates of the beginning and the end of the Synod corresponded with the inception and martyr’s end of Saint Stanislaus bishop’s ministry in Krakow. Connecting the Synod with him was to both give an individual form and a testimony. According to the will of the author of the Synod, synodal study groups were established to identify local situations, formu-late recommendations and create evangelization initiatives. During the process of synodal works, cardinal Karol Wojtyła tried to lead the participants to explore synodal teaching and its practical meaning, however without imposing his own point of view. In fact, it was post-synodal pastoral method: help in development without managing. At the final documents preparation stage, Synodal Groups become environments of wide consultation because the Main Commission, combining work of all working committees, addressed them. Cardinal Wojtyła, as Pope John II, finished the work of the Synod. This was the way he repaid the debt of participation in the deliberations of the Second Vatican Council by sharing its teaching though the Synod at first with the Church in Krakow, subsequently through the great pontificate with the Universal Church.

Keywords

PL

Sobór Watykański II; synod diecezjalny; synod duszpasterski; św. Stanisław; Zespoły Studyjne

EN

Synod of the Archdiocese of Krakow; Saint Stanislaus; the synods’ history; the diocesan; synods’s structure; Second Vatican Council; hundreds of synodal study groups; the faithful of the Church of Krakow

• Publisher: Instytut Wydawniczy Księży Misjonarzy
• Journal: Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce
• Year: 2019
• Volume: 132
• Pages: 337-361

Contributors

author

Kummer Paweł

References

• Źródła drukowane
• Codex Iuris Canonici Pii X Pontificis Maximi iussu digestus Benedicti Papae XV auctoritate promulgatus (27.05.1917), AAS 9 (1917), pars II, s. 1-593.
• Duszpasterski Synod Archidiecezji Krakowskiej 1972-1979, t. I: „Przebieg prac synodalnych i dokumenty synodu”; t. II: „Dokumentacja”, Kraków 1985.
• Kongregacja do Spraw Biskupów, Dyrektorium dotyczące posługi duszpasterskiej Biskupów Ecclesiae imago (22 lutego 1973), tekst polski [w:] „Posoborowe Prawodawstwo Kościelne”, t. VI, z. 1, ss. 189-191.
• Notificationes e Curia Metropolitana Cracoviensi 1971-1979.
• Sobór Watykański II, Konstytucje, dekrety, deklaracje, Poznań 2012.
• Wojtyła K., U podstaw odnowy, studium o realizacji Vaticanum II, Kraków 1972.
• Opracowania
• Abrahamowicz J., Posługa królewsko-pasterska w dokumentach Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej 1972-1979, [w:] „Synod kra-kowski odczytany na nowo”, Kraków 2005, ss. 63-78.
• Dudziak J., Synod diecezjalny, jego struktura i rola w Kościele partykularnym, „Colloquim Salutis”, 16/1984/68.
• Dyduch J., Posoborowa instytucjonalna odnowa Kościoła krakowskiego według kardynała Karola Wojtyły, „Polonia sacra”, 17 (2013), nr 2 (33).
• Dyduch J., Posługa prorocko-nauczycielska w dokumentach Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej, [w:] „Synod krakowski odczytany na nowo”, Kraków 2005, ss. 63-78.
• Dyduch J., Rola i znaczenie Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej, „Analecta Cracoviensia” 41 (2009), s. 441-452.
• Dyduch J., Synod diecezjalny – narzędziem odnowy Kościoła partykularnego, „Prawo Kanoniczne”, 40 (1997), nr 3-4, ss. 23-36.
• Dyduch J., Synodalność w Kościele krakowskim za czasów kard. Wojtyły, „Polonia Sacra” 13/57 (2003), ss. 23-38.
• Dyduch J., Synody krakowskie – forum współpracy Kardynała Karola Wojtyły ze świeckimi, „Polonia Sacra”, 1/45 (1997), s. 35-45.
• Dyduch J., Świeccy w pracach i dokumentach Synodu Krakowskiego 1972-1979, „Znak” 344,1873/, 1126.
• Gręźlikowski J., Instytucja synodu diecezjalnego w Kościele w Polsce po Soborze Watykańskim II, „Studia Włocławskie” 4, s. 107-126.
• Góralski W., Ruch Synodalny w Polsce po Soborze Watykańskim II, „Roczniki Nauk Prawnych”, t. VIII, 1998, s. 239-261.
• Góralski W., Instytucja Synodu w Kodeksie Prawa Kanonicznego Jana Pawła II, „Prawo Kanoniczne”, 31/1988/ nr 3-4.
• Góralski W., Synod krakowski, „Chrześcijanin w świecie” 18 (1986) nr 8-9, s. 207-213.
• Górny K., Działalność Synodalnych Zespołów Studyjnych, [w:] „Synod krakowski odczytany na nowo”, Kraków 2005.
• Il Sinodo pastorale dell’Archidiocesi di Cracovia 1972-1979, Vatican 1985.
• Jan Paweł II na ziemi polskiej, Vatican 1981.
• Miziński A., Rola i znaczenie synodu diecezjalnego – aspekty prawno-duszpasterskie, [w:] https://wdo.diecezja.tarnow.pl/images/pdf/2017/IX-forum/Rola-i-znaczenie.pdf (dostęp 22 I 2019 r.)
• Pieronek T., Duszpasterski synod archidiecezji krakowskiej, „Ruch Biblijny i Liturgiczny” 32 (1979), nr specjalny, s. 16-25.
• Pieronek T., Oryginalność Synodu Krakowskiego, [w:] „Synod krakowski odczytany na nowo”, Kraków 2005.
• Pieronek T., Posoborowe synody diecezjalne w Polsce, [w:] „Służyć prawdzie i miłości. Pamięci Księdza Biskupa Dra Stefana Bareły III Ordynariusza Częstochowskiego”, red. J. Kowalski, ss. 389-413.
• Pieronek T., Synody pastoralne po Soborze, „Znak” 1972 r., s. 457-63.
• Pieronek T., Nurt duszpasterski w polskich synodach po roku 1962, „Biuletyn synodalny warmiński”, 2 (1980) ss. 34-43.
• Pieronek T., Co się dzieje z Synodem Krakowskim?, „Tygodnik Powszechny”, 8.04.1973, nr 14 (1263).
• Ponikło T., Chrześcijanin. Rozmowy ze Stefanem Wilkanowiczem, Kraków 2009.
• Rogala K., Synod diecezjalny, jego historia, struktura i znaczenie w Kościele (refleksja kanoniczno-pastoralna), „Warszawskie Studia Pastoralne UKSW”, Rok X 2005, nr 4 (29), ss. 153-168.
• Rozkrut T., Synod diecezjalny w historii i życiu Kościoła, „Tarnowskie Studia Teologiczne” 16 (1998).
• Rozkrut T., Wpływ Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej na posoborowe synody polskie, [w:] „Synod krakowski odczytany na nowo”, Kraków 2005, ss. 45-62.
• Skrzypczak R., Karol Wojtyła na Soborze Watykańskim II. Zbiór wystąpień, Warszawa 2011.
• Szkodoń J., Posługa kapłańska Ludu Bożego w dokumentach Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej, [w:] „Synod krakowski odczytany na nowo”, Kraków 2005, ss. 63-78.
• Sztafrowski E., Nowy model synodu diecezjalnego – synod pastoralny, „Kielecki Przegląd Diecezjalny”, 59 (1983) 147-154.
• Sztafrowski E., Synod diecezjalny w doktrynie soborowej i jej wyraz w posoborowych synodach polskich, „Prawo Kanoniczne” 30 (1987) nr 1-2.
• Sztafrowski E., Synod diecezjalny, [w]: „Księga Jubileuszowa 250 lat Seminarium Duchownego w Kielcach”, Kielce 1977, ss. 347-350.
• Sztafrowski E., Posoborowe Prawodawstwo Kościelne, t. 6, Warszawa 1975.
• Wilkanowicz St., Doświadczenia synodu krakowskiego, „Znak” 35 (1983), s. 1111-1125.
• Wilkanowicz St., Synod Krakowski jako model Kościoła przyszłości, [w:] „Synod krakowski odczytany na nowo”, Kraków 2005.
• Wilkanowicz St., Sobór i synod, [w:] „Znak” 1972 r., ss. 461-467.
• Wilkanowicz St., Synod studiujący, [w:] „Tygodnik Powszechny”, 11.06.1972, nr 24/200.
• Wójcik W., Synod diecezjalny w nowym Kodeksie Prawa Kanonicznego, „Prawo Kanoniczne”, 29 (1986) nr 1-2, s. 118-123.
• Zięba M., Jestem z Wami, Kraków 2010.