Parodia w służbie nonsensu. Przypadek Stanisława Barańczaka

• Authors: Teresa Tarnogórska

Title variants

EN

Parody’s role in nonsense: the case of Stanisław Barańczak

• Languages of publication: PL

Abstracts

PL

Artykuł stanowi próbę analizy niezwykle różnorodnego i bogatego repertuaru form parodystycznych obecnych w twórczości nonsensowej Stanisława Barańczaka. Obiektem prowadzonej przez autora gry parodystycznej stają się z jednej strony utwory klasycznej literatury angielskiej, jak np. limeryki Edwarda Leara, które zyskują nową postać w wyniku zastosowania wyrafinowanej strategii przekładowej, z drugiej zaś — podstawowy kanon dzieł literatury polskiej (teksty Kochanowskiego, Mickiewicza, Słowackiego, Norwida czy Broniewskiego), dobrze znany rodzimemu wykształconemu odbiorcy (Bóg, Trąba i Ojczyzna. Słoń a Sprawa Polska oczami poetów od Reja do Rymkiewicza, 1995). Istnienie tego podstawowego dla lektury poziomu nawiązań intertekstualnych sprawia, iż nonsens Barańczaka posiada wyraźnie intelektualny charakter, przypominając pod wieloma względami tzw. in-jokes, adresowane do dość wąskiej „wspólnoty śmiechu”. Szczególną odmianą stosowanych przez autora zabaw intertekstualnych jest parodia dyskursu naukowego, której imponujący przykład to „prywatna teoria gatunków literackich”, zawarta w książce Pegaz zdębiał. Poezja nonsensu a życie codzienne: Wprowadzenie w prywatną teorię gatunków (2008). Wśród wykreowanych przez Barańczaka gatunków znalazły się m.in. alfabeton, występujący w formie pełniącej funkcje mnemotechniczne parafrazy, jak w przypadku monologu Hamleta, w którym następujące po sobie wersy składają się ze słów reprezentujących kolejne litery alfabetu, co ma ułatwić aktorom pamięciowe opanowanie tekstu, czy mankofon (odmiana mankamętu), czyli wersja znanego utworu literackiego pozbawiona głosek nastręczających trudności ludziom z wadami wymowy, jak słynny sonet Burza Mickiewicza z poddaną ekstrakcji głoską „r”. Przedstawiona wielość i rozmaitość stosowanych przez autora form parodystycznych prowadzi do wniosku, iż przyjęte przez badaczy rozumienie nonsensu jako nie tyle braku, co parodii sensu zyskuje szczególne potwierdzenie w dziedzinie współczesnego nonsensu „intelektualnego”, reprezentującego czysto humorystyczną, stworzoną dla celów ludycznych, odmianę intertekstualności.

EN

This article presents the work of Stanisław Barańczak as a spectacular example of using parody in modern nonsense literature. In the case of Barańczak, broadly conceived parody turns out to be an omnipresent device that lends a distinctive and original character to his nonsense texts. The author’s parodic play is based, on the one hand, on classic nonsense poetry of English literature (Edward Lear), an object of sophisticated re-writing in translation, and on the other hand, on the Polish literary canon easily recognizable by the educated reader. Thanks to this level of intertextuality, nonsense gains an intellectual form as well as an in-joke function. The special domain of Barańczak’s work is nonsensical parody of academic discourse resulting in his ‘private theory of literary genres’ contained in Pegaz zdębiał (1995) and supplemented by a long register of newly invented nonsense genres (‘mnemonic paraphrase’ such as Hamlet’s Soliloquy, its beginning lines successively following alphabetic order to facilitate role learning by actors or ‘mankofon’, a literary text free from ‘difficult’ sounds and meant for people with speech impediments). The proliferation and variety of parodic techniques in Barańczak’s work leads to the conclusion that the definition of nonsense as a parody of sense finds a convincing confirmation in modern intellectual nonsense, being a remarkable variant of pure humorous intertextuality.

Keywords

PL

parodia; nonsens literacki; intertekstualność; humor

EN

parody; literary nonsense; intertextuality; humour

• Publisher: Łódzkie Towarzystwo Naukowe, Stowarzyszenie
• Journal: Zagadnienia Rodzajów Literackich
• Year: 2014
• Volume: 57/114 z. 2
• Pages: 39-52

Dates

published

2014

Contributors

author

Teresa Tarnogórska

• Zakład Teorii Literatury, Instytut Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego

References

• Abramowska Janina (1988), Bajeczka — absurd i konwencja, „Sztuka dla Dziecka”, nr 1.
• Barańczak Stanisław (1991), Biografioły, Wydawnictwo a5, Poznań.
• Barańczak Stanisław (1995a), Bóg, Trąba i Ojczyzna. Słoń a Sprawa Polska oczami poetów od Reja do Rymkiewicza, Wydawnictwo Znak, Kraków.
• Barańczak Stanisław (1995b) Słowo wstępne [w:] tegoż, Bóg, Trąba i Ojczyzna. Słoń a Sprawa Polska oczami poetów od Reja do Rymkiewicza, Wydawnictwo Znak, Kraków.
• Barańczak Stanisław (1998a), O przyjaciołach, Ameryce i pisaniu wierszy (rozmowa z Piotrem Szewcem), „Nowe Książki”, nr 1.
• Barańczak Stanisław (1998b), Wstęp: Snark jest Bądziołem [w:] 44 opowiastki, Lear E., Carroll L., Gilbert W. S., Housman A. E., Belloc H., przeł. S. Barańczak, Wydawnictwo Znak, Kraków.
• Barańczak Stanisław (2008), Pegaz zdębiał. Poezja nonsensu a życie codzienne: wprowadzenie w prywatną teorię gatunków, Prószyński i S-ka, Warszawa (wydanie drugie, poszerzone).
• Bourke John (1965), Englischer Humor, Vandenhoeck & Ruprecht, Göttingen.
• Cammaerts Emile (1971), The Poetry of Nonsense, Routledge, London.
• Carroll Lewis (1990), Przygody Alicji w Krainie Czarów, przeł. M. Słomczyński, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław.
• Cieślikowski Jerzy (1985), Wielka zabawa. Folklor dziecięcy — wyobraźnia dziecka — wiersze dla dzieci, Ossolineum, Wrocław.
• Ede Lisa (1987), An Introduction to the Nonsense Literature of Edward Lear and Lewis Carroll [w:] Explorations in the Field of Nonsense, red. W. Tigges, Rodopi, Amsterdam.
• Esar Evan (1954), The Humor of Humor. The Art. and Techniques of Popular Comedy, Phoenix House Ltd., London.
• Feinberg Leonard (1978), The Secret of Humor, Rodopi, Amsterdam.
• Genette Gérard (1996), Palimpsesty, przeł. A. Milecki [w:] Współczesna teoria badań literackich za granicą. Antologia, oprac. H. Markiewicz, t. IV, cz. 2, Wydawnictwo Literackie, Kraków.
• Grümmer Gerhard (1985), Spielformen der Poesie, Verlag Werner Dausien, Hanau.
• Hildebrandt Rolf (1962), Nonsense-Aspekte der englischen Kinderliteratur, Universitätsdissertation, Hamburg.
• Hutcheon Linda (2007), Teoria parodii. Lekcja sztuki XX wieku, przeł. A. Wojtanowska i W. Wojtowicz, Oficyna Wydawnicza Atut, Wrocław.
• Jenny Laurent (1988), Strategia formy, przeł. K. i J. Faliccy, „Pamiętnik Literacki”, z. 1.
• Lear Edward (1998), Dziąble; Dong o Świecącym Nochalu [w:] 44 opowiastki, Lear E., Carroll L., Gilbert W. S., Housman A. E., Belloc H., przeł. S. Barańczak, Wydawnictwo Znak, Kraków.
• Lecercle Jean-Jacques (1994), Philosophy of Nonsense. The intuitions of Victorian nonsense literature, Routledge, London–New York.
• Malcolm Noel (1997), The Origins of English Nonsense, HarperCollinsPublishers, London.
• Markiewicz Henryk (1974), Parodia a inne gatunki literackie [w:] tegoż, Nowe przekroje i zbliżenia. Rozprawy i szkice z wiedzy o literaturze, PIW, Warszawa.
• Nash Walter (1985), The language of humour, Longman, London–New York.
• Nycz Ryszard (1995), Parodia i pastisz. Z dziejów pojęć artystycznych w świadomości literackiej XX wieku [w:] tegoż, Tekstowy świat. Poststrukturalizm a wiedza o literaturze, IBL PAN, Warszawa.
• Passi Izaak (1980), Powaga śmieszności, przeł. K. Minczewa-Gospodarek, PWN, Warszawa.
• Petzold Dieter (1972), Formen und Funktionen der englischen Nonsense — Dichtung im 19. Jahrhundert, Verlag Hans Carl, Nürnberg.
• Piguet Jean-Claude (1994), Struktury logiczne komizmu [w:] Humor europejski, red. M. Abramowicz, D. Bertrand i T. Stróżyński, Wydawnictwo UMCS, Lublin.
• Schöne Annemarie (1954), Nonsense-Dichtung als Phänomen der englischen Komik, „Die Neueren Sprachen”.
• Sewell Elizabeth (1987), Is Flannery O’Connor a Nonsense Writer? [w:] Explorations in the Field of Nonsense, red. W. Tigges, Rodopi, Amsterdam.
• Tigges Wim (1988), An Anatomy of Literary Nonsense, Rodopi, Amsterdam.
• Tuwim Julian (1927), Antologia polskiej parodii literackiej, Wydawnictwo Jakuba Mortkowicza, Kraków.
• Tuwim Julian (2008), W oparach absurdu [w:] tegoż, Pegaz dęba, Wydawnictwo Iskry, Warszawa.
• Ziomek Jerzy (2000), Parodia jako problem retoryki [w:] tegoż, Rzeczy komiczne, Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka, Poznań.