PL
Zorganizowane życie religijne ewangelickiej mniejszości wyznaniowej sięga połowy XVI wieku. Od tego czasu krajobraz kulturowy Poznania wzbogacano obiektami sakralnymi oraz użyteczności publicznej, związanymi z działalnością ewangelików. Po II wojnie światowej wiele kościołów przejęli katolicy, dawne cmentarze przekształcono w parki, a budynki użyteczności publicznej zaadaptowano do pełnienia różnych funkcji. Celem niniejszego artykuły było przedstawienie wyników inwentaryzacji terenowej wzbogaconej przeglądem literatury, co umożliwiło wyznaczenie na obszarze miasta kilkunastu miejsc związanych ze wspólnotą ewangelicką. Jako walory turystyczne mogłyby one stanowić podstawę szlaku kulturowego o charakterze religijno-poznawczym. W ramach podjętej tematyki przeprowadzono również badanie ankietowe wśród poznaniaków. Pozwoliło ono określić w jakim stopniu mieszkańcy miasta są w stanie zlokalizować obiekty poewangelickie w przestrzeni miejskiej, a także zidentyfikować poziom ich świadomości genezy wskazanych miejsc. Większość ankietowanych identyfikuje poewangelickie obiekty, jednak zaledwie zna ich pierwotne przeznaczenie. Zainteresowanie mieszkańców dziedzictwem ewangelików staje się szansą na poznanie spuścizny tej mniejszości wyznaniowej w roku jubileuszu 500 lecia Reformacji.