PL
Pisarstwo Jerzego Pilcha jest kojarzone zazwyczaj z pastiszem, parodią, postmodernistyczną grą z konwencją. Ostatnia minipowieść autora, nawiązująca tytułem do tradycji biblijnej, podsuwa inny trop lektury. Czytany w perspektywie interpretacji kerygmatycznej tekst Pilcha odsłania przed czytelnikiem zupełnie nowy wymiar jego pisarstwa. Bohater, przybierający często maskę cynika, skrywa o wiele głębszy – kenotyczny – wymiar swej osobowości. Wspólna dla szkoły Diogenesa i tradycji chrześcijańskiej droga uniżenia czy odarcia – kenozy – wskazuje na ważkość kryzysu jako podstawowego doświadczenia egzystencjalnego, które prowadzi do wyzwolenia.
EN
Jerzy Pilch’s writing is normally associated with pastiche, parody, postmodern play with convention. His latest mini-novel, in its title referring to the Biblical tradition, suggests some other trope of reading. When read from a kerygmatic interpretive perspective, Pilch’s text reveals to its audience a totally different dimension of writing. The protagonist, often putting on a mask of a cynic, conceals a deeper–kenotic–dimension of his personality. Self-emptying and humility (kenosis), common to Diogeneian School and Christian tradition, points at the importance of crisis as on the seminal existential experience which leads to liberation.