Rozwój technologiczny na świecie, w szczególności dziedziny związane z przetwarzaniem i przesyłaniem informacji elektronicznej, przyniósł wiele zagrożeń, które mogą oddziaływać na społeczeństwa w postaci różnorodnych kryzysów. Mogą to być kryzysy wywołane m. in. działalnością terrorystyczną (cyberterroryzm), katastrofą ekologiczną czy też wrogim oddziaływaniem innego państwa (lub działalność hakerska pojedynczych jednostek czy instytucji). Dostrzegając wagę problemu związanego z reagowaniem kryzysowym autor przedstawił w artykule możliwości wojska w dziedzinie szeroko pojętej teleinformatyki i wykorzystania wojskowych sieci łączności do kierowania działaniami w czasie sytuacji kryzysowej na terenie Polski. Autor podjął się analizy ważnego problemu jakim są możliwości sieci teleinformatycznych SZ RP na potrzeby kierowania (dowodzenia, zarządzania) reagowaniem kryzysowym realizowanym przez centra i organa kryzysowe naszego państwa. Należy przypuszczać, że siły zbrojne, a w dużej mierze wojska lądowe będą miały znaczący udział w zapobieganiu skutkom różnego rodzaju katastrof. Będą one ważnym ogniwem realizującym proces kierowania reagowaniem kryzysowym. Z tego względu muszą być zdolne do realizacji wybranych etapów reagowania kryzysowego przy jednoczesnej możliwości współpracy z organami terenowymi państwa i samorządami. Z powyższego wynika, że należy podjąć kroki zmierzające do określenia przydatności posiadanych przez wojsko systemów i sieci teleinformatycznych w zakresie zarządzania kryzysowego, a także określenie możliwości wykorzystania wojskowych systemów i technologii w ramach bezpieczeństwa infrastruktury krytycznej Polski.