PL
Artykuł jest propozycją interpretacji twórczości Georges’a Pereca (dokonaną w świetle koncepcji bułgarskiej lingwistki i post-freudystki Julii Kristevej) w perspektywie psychoanalitycznej, w której jego dzieło ukazuje swoje ukryte oblicze. Autor zwraca uwagę na psychoanalityczne tropy interpretacyjne, które zostawił Perec w swoim dziele, i wykazuje, że pisanie zrodziło się z pierwotnego pęknięcia i szukania śladów po utraconej obecności. Zauważa, że napięcie między Freudowskim Verneinung (negacją) a Verleugnung (odrzuceniem negacji), między żałobą a jej odmową, przeszywa na wskroś dzieło francuskiego pisarza, będąc jego podziemnym nurtem. Studium jest próbą udowodnienia, że ostatecznie żałoba po utracie ukochanego obiektu (Rzeczy) okazała się możliwa, i że drogą do niej i jednocześnie jej końcowym efektem była literatura.
EN
The article suggests an interpretation of Georges Perec’s creativity (given in the light of Bulgarian linguist and Post-Freudian Julia Kristeva) from the psychoanalytical perspective in which the work reveals its hidden face. The author of the article takes notes of psychoanalytical interpretative tropes that Perec left in his work and demonstrates that writing was born from a primal crack and searching the traces for the lost absence. He also points out that the tension between Freudian Verneinung (negation) and Verleugnung (rejection of negation), between mourning and its refusal pierces through the French writer’s work and becomes its underground (hidden) series of events. The study is an attempt to nail down that mourning after the loss of a beloved object (Thing) proves possible and that literature was a way leading to it and its final effect.