PL
Obszary wiejskie są miejscem realizacji różnych form turystyki, przy czym ich atrakcyjność turystyczną rozpatrywano z reguły w kontekście środowiska przyrodniczego. Tymczasem coraz więcej turystów jest zainteresowanych dziedzictwem kulturowym wsi, którego najbardziej widocznym przejawem jest wiejski krajobraz osadniczy, definiowany jako agregat przestrzennego układu zabudowy oraz poszczególnych obiektów z uwzględnieniem ich tradycji architektonicznych [Wojciechowska 2003; Widawski 2011; Myga-Piątek 2012]. Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie różnych sposobów wykorzystania wiejskiego krajobrazu osadniczego (i jego poszczególnych składowych) w turystyce. Bazując na czterech przykładach – wsie Holašovice (Czechy) i Swołowo (Polska) oraz casas rurales w Hiszpanii i Szlak Architektury Drewnianej w Małopolsce – i nawiązując do nomenklatury przyjętej przez W. Andrejczuka [2010], zaprezentowano wykorzystanie wiejskiego krajobrazu osadniczego w kategoriach źródła walorów kulturowych (poszczególne obiekty) bądź syntetycznego waloru kulturowego (układ ruralistyczny wraz z poszczególnymi elementami zabudowy) oraz w kategoriach środowiska rozwoju turystyki, czyli wykorzystania jego elementów jako składowych zagospodarowania turystycznego.