PL
Sebastian Sierakowski opublikował swój bezprecedensowy polskojęzyczny podręcznik wiedzy architektonicznej z myślą o specyficznym społeczeństwie w szczególnym momencie historycznym, w którym powszechna i zarazem kompleksowa wiedza o klasycznych zasadach architektury miała być – w jego przekonaniu – bardzo temu społeczeństwu potrzebna i przydatna. „Wskrzeszenie” państwa polskiego pod postacią Księstwa Warszawskiego, nie tylko sprowadzające się do przywrócenia Polakom ich odwiecznej państwowości, ale i skutkujące daleko posuniętą reformą przedrozbiorowych stosunków wewnętrznych, miało szczególnie uzasadniać podjęcie tematu reformy budownictwa na forum publicznym, ze względu na jego kluczowe znaczenie dla jakości życia społecznego. Nawet jeżeli Architektura obejmująca wszelki gatunek murowania i budowania nie spotkała się z szerszym zainteresowaniem ze strony współczesnych, a jej treść nie jest w pełni oryginalna (z naszego współczesnego punktu widzenia można by wręcz zarzucać Sierakowskiemu plagiat), jej publikację należy uznawać za ważne wydarzenie w dziejach polskiej myśli o architekturze nie tylko ze względu na niespotykaną wcześniej objętość i wielowątkowość. Mając za zadanie uczynić z elitarnego idiomu dobro powszechne, traktat Sierakowskiego przejawiał ambicję dostosowania społecznego zasięgu wiedzy architektonicznej do zmieniających się realiów, kształtowanych przez sytuację polityczną w napoleońskiej Polsce.