PL
Freski zlecone przez króla w kościołach rdzennej Polski arielom wschodnim, zachowane w Sandomierzu, Wiślicy i Lublinie, pierwotnie stanowiły bez mała dziesięć potwierdzonych źródłowo, monumentalnych zespołów o wyrazistym ideowo-religijnym przekazie. Najwcześniejsze źródła mówią o ich ruskich twórcach, Jan Długosz - ogólnie o sztuce „greckiej", z kolei w polskiej literaturze naukowej utrwaliła się nazwa „freski bizantyńsko-ruskie"1. W miarę ich poznawania ujawnia się znaczny narzut bałkański na oczywiste ruskie powiązania kulturowe, owa zaś wyrazistość i spójność przekazywania prawd wiary, przewyższająca malowidła gotyckie ówczesnej Polski, była cechą właściwą sztuce bizantyńskiej: racjonalna i zarazem mistyczna, zakorzeniona w tradycji antycznej, w ciągu dziejów nieustannie podlegała przemianom i wzbogaceniom odpowiednio do wymogów doktryny chrześcijańskiej, jak też i aktualnych potrzeb estetycznych.