Kryzys jako atrybut świata społecznego człowieka – jego obszary i waloryzacje

• Authors: Leszek Gawor

Title variants

EN

Crisis as an Attribute of the Social World of the Man – its Areas and Valorizations

RU

Кризис как атрибут мира современного человека – его распространение и оценки

• Languages of publication: PL

Abstracts

EN

In the article the crisis is presented as the infringement status quo of the social life and the individual life of people. As the social occurrence it has two sides: positive and negative. Manifestation of the first is defeatism, resignation and approval of the course of occurrences. In the positive version it is a expression of the faith and heightened activities into the possibility of overcoming threats. The author limited himself to the descriptive, deprived axiological colouring, presentation of the crisis.

В статье кризис представлен как нарушение status quo общественной и личной жизни человека. Как социальное явление, он имеет две стороны: позитивную и негативную. Выражением первой является пораженчество, смирение и принятие хода событий. В позитивной версии он проявляет веру и усиление активности в возможность преодоления угроз. Автор ограничи-вается описательным, лишенным аксиологической окраски, определением кризиса.

Keywords

EN

crisis; collapse; risk; resignation; defeatism; increased activity

RU

кризис; отчаяние; угроза; смирение; пораженчество; усиленная активность

• Publisher: Stowarzyszenie Filozofów Krajów Słowiańskich
• Journal: ΣΟΦΙΑ. Pismo Filozofów Krajów Słowiańskich
• Year: 2012
• Issue: 12
• Pages: 35-47

Contributors

author

Leszek Gawor

• Uniwersytet Rzeszowski

References

• Bagby P. 1975. Kultura a historia. Warszawa.
• Danilewski N.J. 1869. Rosija i Jewropa. Wzgliad na kulturnyje i politiczeskije otnoszenija słowiańskowo mira k germano-romanskomu. Petersburg.
• Gawor L. 1999. Katastrofizm w polskiej myśli społecznej i filozofii 1918–1939. Lublin.
• Hughes S.H. 1962. Oswald Spengler. New York.
• Husserl E. 1999. Kryzys nauk europejskich i fenomenologia transcendentalna (1936). Toruń.
• Jacyniak A., Z. Płużek. 1996. Świat ludzkich kryzysów. Kraków.
• Jankowski H. (red.). 1975. Etyka. Warszawa 1975.
• Koneczny F. 1935. O wielości cywilizacji. Kraków.
• Koselleck R. 1990. Kilka problemów z dziejów pojęcia „kryzys”. W O kryzysie. Rozmowy w Castel Gandolfo, t. II, K. Michalski (red.). Warszawa.
• Kroński T. 1966. Kant. Warszawa.
• Kuhn T. 2009. Struktura rewolucji naukowych. Warszawa.
• Łempicki Z. 1923. Renesans, oświecenie, romantyzm. Warszawa – Lwów.
• Mazurek S. 1997. Wątki katastroficzne w myśli rosyjskiej i polskiej (1917–1950). Wrocław.
• Michalak B. 2004. Kryzys jako warunek zmiany politycznej. W Kryzysy i sposoby ich przezwyciężania w myśli politycznej XX wieku, W. Wojdyła (red.). Toruń.
• Ortega y Gasset J. 1993. Wokół Galileusza. Warszawa.
• Pacholczyk A.G. 1996. Wszechświat katastroficzny. Kraków – Tarnów.
• Ricoeur P. 1990. Kryzys – zjawisko swoiście nowoczesne?. W O kryzysie. Rozmowy w Castel Gandolfo, t. II, K. Michalski (red.). Warszawa.
• Rogalski A. 1959. Dramat naszego czasu. Warszawa.
• Skolimowski H. 1999. Wizje nowego millenium. Kraków.
• Sorokin P. 1963. Modern Historical and Social Philosophies (formely titled: Social Philosophies of an Age of Crisis). New York.
• Spengler O. 2001. Zmierzch Zachodu. Warszawa.
• Sztumski W. 2012. Człowiek wobec środowiska. Propedeutyka sozofilozofii. Częstochowa.
• Tischner J. 1990. Kryzys myślenia. W O kryzysie. Rozmowy w Castel Gandolfo, t. II, K. Michalski (red.). Warszawa.
• Toynbee A. 1988. Cywilizacja w czasie próby. Warszawa.