PL
Podobnie jak w większości państw powstałych po rozpadzie Związku Radzieckiego tak i w Republice Białoruś przyjęto model państwa świeckiego. Spełnia on większość doktrynalnych przesłanek współczesnego państwa świeckiego takich jak: brak jednego dominującego kościoła lub związku wyznaniowego, poszanowanie autonomii organizacji religijnych, brak przymusu nauczania religii, świeckość szkoły, brak preferencji i ulg celnych oraz podatkowych, równy status prawny osób duchownych i świeckich, rozdział kościoła od państwa, zakaz finansowania kultowej działalności organizacji religijnej przez państwo oraz administracyjno-sądowy system nadzoru. Trudno jednak ten model porównać do jakiegokolwiek innego klasycznego modelu np. francuskiego czy też amerykańskiego. Występują bowiem liczne cechy wyłącznie charakterystyczne dla niego. Do rozwiązań charakterystycznych dla modelu białoruskiego zaliczyć należy: brak konstytucyjnego i ustawowego zapisu wprost ustanawiającego zasadę oddzielenia kościoła od państwa, przyjęcie klasyfikacji organizacji religijnych polegającej na podziale na związki religijne oraz wspólnoty religijne, wprowadzenie instytucji zapraszania duchownych obcokrajowców, monopol organizacji religijnych na produkcję i wytwarzanie przedmiotów i rzeczy związanych z działalnością kultową, zakaz wykorzystywania elementów i symboli wyznaniowych w oficjalnych uroczystościach państwowych, przyjęcie instytucji państwowej ekspertyzy religijnej oraz brak własności obiektów przekazanych przez państwo na cele kultowe, które w obecnym stanie faktycznym pozostają jedynie w użytkowaniu organizacji religijnych. Można przyjąć, że normatywny model stosunków państwa z organizacjami religijnymi w Republice Białoruś stworzony w ustawie z 1992 r jest modelem, dla którego najtrafniejszym określeniem wydaje się być nazwa model postradziecki.