Tematyka postaw wobec osób niepełnosprawnych jest problemem poruszanym już od dawna przez wielu badaczy oraz organizacje o charakterze społecznym. Ze względu na globalne zmiany na przestrzeni kulturowych paradygmatów, dynamiczny postęp cywilizacyjny, szybko zmieniającą się politykę państw wszelkie wnioski i generalizacje z badań prowadzonych w tym zakresie błyskawicznie się dezaktualizują. Niemniej jednak ważkość zagadnienia i jego ranga pozostaje niezmienna – postawy społeczeństwa wobec ludzi niepełnosprawnych odzwierciedlają poziom rozwoju moralno – kulturowego społeczeństw ich spójność i zdolność do harmonijnego współżycia, reagowania na heterogeniczność. Odbiór osób niepełnosprawnych przez społeczeństwo jest jeszcze bardziej istotny dla samych niepełnosprawnych – to postawy otoczenia niejednokrotnie czynią jednostkę niepełnosprawną stygmatyzując ją, izolując ograniczają jej możliwości i podważają pełnowartościowość jako człowieka lub przeciwnie – pozwalają na pełne uczestnictwo w życiu społecznym i efektywną integrację. Ustosunkowanie się ludzi pełnosprawnych wobec jednostek z niepełnosprawnością może być warunkowane i zależne od specyfiki kulturowej, politycznej, mentalnej danego kraju i jego obywateli. Szczególnie warte analizy wydają się być postawy wobec niepełnosprawności ludzi młodych, uczniów, studentów, którzy za niedługi czas mogą stać się pracownikami, pracodawcami, sąsiadami odpowiedzialnymi za traktowanie i jakość życia osób niepełnospra-wnych z bliższego lub dalszego otoczenia. W niniejszym artykule dokonano analizy porównawczej postaw wobec osób niepełnosprawnych przejawianych przez studentów polskich i holenderskich zwracając uwagę na najbardziej znamienne podobieństwa i różnice między badanymi grupami.