PL
Celem artykułu jest prezentacja grupy badanych, tzw. „młodych bezdomnych” jako wyodrębnionej na mapie miejskiej ulicy, specyficznej grupy wykluczonych. Autorka poszukuje w tej grupie pewnych cech swoistych dla adaptabilności, dających diagnostyczne możliwości przewidywania rezyliencji, będących stałym rdzeniem płynnej tożsamości a zarazem stwarzającym możliwości działań na trzech poziomach profilaktyki w lokalnym systemie profilaktyki i resocjalizacji. Kontekstem rozważań staje się koncepcja ekologicznego modelu Urie Bronfenbrennera.