PL
Przedmiotem glosy jest zagadnienie oceny wiarygodności zeznań świadka anonimowego oraz oparcie skazania na dowodzie z zeznań świadka incognito. Autor aprobuje stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w głosowanej tezie i wskazuje, że wynika ono z poprawnych i zgodnych wniosków, jakie można wyprowadzić z wykładni doktrynalnej i komparatystycznej oraz celu wprowadzenia do postępowania karnego instytucji świadka anonimowego przez ustawodawcę. Glosowana teza postanowienia Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 9 lipca 2015 r. sygn. akt III KK 39/15 brzmi następująco: „Dopuszczalne jest oparcie skazania na dowodzie z zeznań świadka incognito także wtedy, gdy dowód ten jest jedynym bezpośrednim dowodem wskazującym na sprawstwo określonej osoby, mimo niemożności przeprowadzenia tego dowodu w postępowaniu sądowym z uwagi na brak możliwości dotarcia obecnie do tego świadka, jeżeli tylko podjęto starania dla ustalenia jego aktualnego miejsca pobytu i doręczenia mu wezwania, które jednak okazały się nieskuteczne, gdy inne, pośrednie dowody potwierdzają depozycje tego świadka, choćby we fragmentach i czynią je przez to wiarygodnymi, a oskarżony miał możliwość podważenia tej wiarygodności”.