The Karaite communities: harnessing the multi-lingual linguistic strategies for nationalism

• Authors: Troskovaitė Dovilė

Title variants

PL

Wspólnoty karaimskie: wykorzystanie wielojęzycznych strategii językowych dla nacjonalizmu

DE

Die karaitischen Gemeinschaften: Nutzung der mehrsprachigen Sprachstrategien für den Nationalismus

• Languages of publication: EN

Abstracts

EN

The Karaites communities of former Polish – Lithuanian Commonwealth in the beginning of the 20th century started a discussion in their communal press on which language they should adopt as their communal or national language. This view remained important during the first half of 20th century. It was considered as a tool for social and cultural consolidation of the communities and as an important aspect of their social image in the eyes of Polish society. Karaite leaders tried several different strategies for establishment of national language, starting from traditional bilingualism (Hebrew – Turkic) to different combinations of Russian – Hebrew, Polish – Turkic and etc. These initiatives grew stronger after the World War 1, when ethnic nationalism was arising both in Karaite communities and in dominating Polish society. The analysis of these language strategies was done using a model language planning elaborated by Geoffrey Haig in Kurdish language in modern Turkey, under the politics of Kemal Ataturk (Mustafa Kemal Atatürk, 1881–1938). The article has highlighted these strategies, analyzed argumentation, and presented linguistic reforms implemented in the Karaite communities in the first half of the 20th century. It was argued that the social image of Karaites in the dominating society played an important role in decision making by Karaite leaders. It was also understood that language was not only an important aspect of Karaite cultural identity but also a tool for integration into dominating society.

PL

Już pod koniec XIX w. społeczności Karaimów dawnej Rzeczypospolitej zaczęły dyskutować w swojej prasie, jaki język wybrać, jako wspólny, czy też jak to zostało określone, język narodowy? Kwestia ta pozostała ważna w pierwszej połowie XX w. – uznano ją za narzędzie konsolidacji społecznej i kulturowej społeczności oraz ważny aspekt jej społecznego wizerunku w oczach polskiego społeczeństwa. Liderzy karaimscy próbowali kilku różnych strategii, począwszy od tradycyjnej dwujęzyczności (hebrajsko-tureckiej), po różne kombinacje rosyjsko-hebrajskiego, polsko-tureckiego itd. Inicjatywy te przybrały na sile na początku XX w., zwłaszcza po I wojnie światowej, kiedy etniczny nacjonalizm narodził się zarówno w środowisku karaimskim, jak i w dominującym społeczeństwie polskim. Analiza tych strategii językowych została przeprowadzona przy użyciu modelowego planowania językowego opracowanego przez Geoffreya Haiga w języku kurdyjskim we współczesnej Turcji, w ramach polityki Kemala Ataturka (Mustafa Kemal Atatürk, 1881–1938). W artykule zwrócono uwagę na te strategie, przeanalizowano argumentację oraz przedstawiono reformy językowe wdrożone w społeczności karaimskiej w pierwszej połowie XX w. Stwierdzono, że społeczny wizerunek Karaimów w dominującym społeczeństwie odgrywał ważną rolę w podejmowaniu decyzji przez karaimskich przywódców. Zrozumiano również, że język jest nie tylko ważnym aspektem karaimskiej tożsamości kulturowej, ale także narzędziem integracji z dominującym społeczeństwem.

DE

Schon am Ende des 19. Jahrhunderts begannen die Karäergemeinschaften der alten Republik Polen in ihrer Presse die Debatte darüber, welche Sprache als gemeinsam oder, wie man es bezeichnete, als Nationalsprache dienen sollte? Diese Frage war gültig noch in der ersten Hälfte des 20. Jahrhunderts. Man hielt sie für das Mittel zur sozialen und kulturellen Konsolidierung der Gemeinschaft sowie für einen wichtigen Aspekt ihres gesellschaftlichen Bildes in den Augen der polnischen Gesellschaft. Die Anführer der Karäergemeinschaft bedienten sich einiger Strategien, angefangen mit der traditionellen (hebräisch-türkischen) Zweisprachigkeit bis auf verschiedene Varianten von Russisch- Hebräisch, Polnisch-Türkisch etc. Diese Initiativen nahmen am Anfang des 20. Jahrhunderts, vor allem nach dem Ersten Weltkrieg an Stärke, als der ethnische Nationalismus sowohl unter den Karäern als auch in der dominierenden polnischen Gesellschaft geboren wurde. Die Analyse dieser Sprachstrategien wurde mithilfe von der modellhaften Sprachplanung Geoffrey Haigs, bearbeitet in der kurdischen Sprache in der modernen Türkei im Rahmen der Politik Kemal Atatürks (Mustafa Kemal Atatürk, 1881–1938), durchgeführt. Im Beitrag wies man eben auf diese Strategien hin, analysierte die Argumentation und schilderte die Sprachreformen der Karäergemeinschaft aus der ersten Hälfte des 20. Jahrhunderts. Man stellte fest, dass in der dominierenden Gesellschaft das Bild der Karäer eine wichtige Rolle im Entscheidungsprozess ihrer Anführer spielte. Man konnte bemerken, dass die Sprache nicht nur ein wichtiger Aspekt der kulturellen Identität der Karäer, sondern auch ein Mittel zur Integration mit der dominierenden Gesellschaft ist.

Keywords

EN

Karaites; Poland; language planning; Seraja Szapszał; Turkic language; Turkey

PL

Karaimi; Polska; planowanie językowe; Seraja Szapszal; język turecki; Turcja

DE

Karäer; Polen; Sprachplanung; Seraja Szapszal; Türkisch; Türkei

• Publisher: The Nicolaus Copernicus Public Provincial Library in Torun, Poland
• Journal: Folia Toruniensia
• Year: 2020
• Volume: 20
• Pages: 73-89

Dates

published

2020-12-15

Contributors

author

Troskovaitė Dovilė

• Vilnius University. Faculty of History

References

• Author unknown. 1914. „The list of Holidays for the year 5674.” Karaimskoe Slovo 7-8:18.
• Borbone, Pier Giorgio. 2011. “Choice of Script as a Mark of Cultural or/and National Identity.” In Myths, Heroes Gender and Identities. A CLIOHWORLD-CLIOHRES ISHA Reader 4, comp. A. Popa, B. Rentea, 177-188. CLIOHWORLD.
• Geraci, Robert P. 2009. Window on the East: National and Imperial Identities in Late Tsarist Russia. Ithaca and London: Cornell University Press.
• Haig, Geoffrey. 2005. „The Invisibilisation of Kurdish: the other side of language planning in Turkey.“ In Die Kurden: Studien zu ihrer Sprache, Geschichte und Kultur, ed. S. Conermann, G. Haig, 121-150. Schenefeld: EB-Verlag.
• Hroch, Miroslav. 2012. Mažosios Europos tautos. Vilnius: Mintis.
• https://doi.org/10.1075/lplp.30.2.02seb.
• Jagodzińska, Agnieszka. 2008. Pomiędzy. Akulturacja Żydów Warszawy w drugiej połowie XIX wieku. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
• Kizilov, Mikhail. 2015. The Sons of Scripture. The Karaites in Poland and Lithuania in the Twentieth Century. Berlin: De Gruyter.
• Kokizov, David. 1911. „Ruskij ili tatarskij.“ Karaimskaia Zhizn’ 2:35.
• Letter by Karaite community to the Ministry of Religious Affairs and Public Education. sig. 1465. The Central Archives of Modern Records, Poland.
• Letter by Karaite community to Wilno/Vilnius Voivode. sig. 1465. The Central Archives of Modern Records, Poland.
• Michałowska – Mycielska, Anna. 2014. Sejm Żydów Litewskich (1623-1764). Warszawa: Dialog.
• Pełtyn, Samuel. 1885. Projekt reformy w judaizmie ze szczególnym uwzględnieniem jego strony etycznej. Warszawa: Publisher not identified, typ. E. Skiwski.
• Project of Legislation of Karaite community status in Poland. sig. 1462. Archiwum Akt Nowych w Warszawie, Poland.
• Remarks by S. Szapszal for unknown reasons and without indicatedrecipient. sig. 1646. The Central Archives of Modern Records, Poland.
• S. Szapszal to the Ministry of Religious Affairs and Public Education. sig. 1464. The Central Archives of Modern Records, Poland.
• Sebba, Mark. 2006. “Ideology and Alphabets in the former USSR.” Language Problems and Language Planning, vol. 30, no. 2, pp. 99-125.
• Shapira, Dan. 2003. “The Turkic languages and Literatures of East European Karaites.” In Karaite Judaism. A Guide to its History and Literary Sources (Handbook of Oriental Studies. Section 1: The Near and Middle East, vol. 73), ed. M. Polliack, 657- 658, Leiden: Brill.
• Shapira, Dan. 2005. “A Jewish Pan-Turkist: Seraya Szapszał (Şapşaloğlu) and his work „Quirim Qaray Türklëri“ (1928) (Judeo-Turkica XIII).“ Acta Orientalia Hungaricae, 58: 349-380.
• Staliūnas, Darius. 2009. Rusinimas: Lietuva ir Baltarusija po 1863 metų. Vilnius: Lietuvos istorijos institutas.
• Troskovaitė, Dovilė. 2014. „Lenkijos ir Lietuvos karaimų savivokos formavimas XIX a. vid. – XX a. pirmoje pusėje: tarp atsiskyrimo ir prisitaikymo.“ PhD thiss., Klaipėda university.
• Tuna, Mustafa Özgür. 2002. „Gaspirali v. Il'Minskii: Two Identity Projects for the Muslims of the Russian Empire.“ Nationalities Papers 20(2):265-289. https://doi.org/10.1080/00905990220140658.
• Writing of the governmental representative in Wilno/Vilnius region. sig. 1461. The Central Archives of Modern Records, Poland.

Identifiers

DOI

10.12775/FT.2020.004