SZTUKA WYSOKA I NISKA

• Authors: DZIAMSKI GRZEGORZ

Title variants

EN

High an Low Art

• Languages of publication: PL EN

Abstracts

EN

Grzegorz Dziamski High an Low Art Many people believe that the division into high and low art is already a thing of the past, that postmodernity effectively eradicated it. I would like to contradict this view by putting the thesis that the division of art into high and low always existed, and postmodernism changed only the relation to low art. A modern or modernist version of division into high and low art becomes a division into elitist and mass art. In the nineteenth century, well-known opposition of the mass art, subdued to market mechanisms, and the elitist art countering these mechanisms were formed. This opposition finds its extreme expression in the writings of Jose Ortega y Gasset and Clement Greenberg – representatives of the Frankfurt School. Mass art wants to be a popular art, it’s obvious, but the thesis does not always work. Whether or not a mass-produced objects belong to popular art depends not only on the producers, but also, and perhaps mostly – on the consumer. It is high time for aesthetics to become popular, posthumously appealing to Richard Shusterman, who was an American aesthetics theoretician. What aesthetics would bring to reflection on popular art? Shusterman says that aesthetics should validate popular art, but such legitimacy is probably unnecessary, because no one refuses popular art the status of art. It is also not clear why educated elites should contribute to improvement of popular art if this art is not addressed to them and it does not even provide any entertainment to them. It would mean putting popular art under the guardianship of the elite, and that would start a returning to some version of Platonism. On the other hand, one may wonder whether popular art is not constantly being improved by the industry, experts, psychologists, sociologists, marketing specialists and public employees. Of course, they are improving popular art in the context of box office. Post-modernity has not overcome the opposition of low art / high art, it only has redefined and changed our attitude towards it. Hierarchical tolerance and hierarchical pluralism thus replaced hierarchical intolerance. The proponents of high art have ceased to demand the liquidation of low art.

Keywords

PL

Sztuka niska; sztuka wysoka; sztuka masowa; sztuka popularna; hierarchiczna nietolerancja; hierarchiczna tolerancja; hierarchiczny plurali

EN

Low art; high art; popular art; mass art; hierarchical untolerance; hierarchical tolerance; hierarchical plurali

• Publisher: Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
• Journal: DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
• Year: 2017
• Volume: 23
• Pages: 6-27

Dates

published

2017-10-09

Contributors

author

DZIAMSKI GRZEGORZ

• Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu

References

• 1 Zob. K. Braun, Teatr wspólnoty, Kraków 1972; tenże, Nowy teatr na świecie, Warszawa 1975; tenże, Druga Reforma Teatralna, Wrocław 1979; tenże, Wielka Reforma Teatralna w Europie. Ludzie – idee – zdarzenia, Wrocław 1984.
• 2 Zob. A. Nicoll, Dzieje dramatu odAjschylosa do Anouilha, t. 1, Warszawa 1983, s. 238.
• 3 A. Huyssen, After the Great Divide,Indianapolis 1986.
• 4 Tamże, s. 19.
• 5 N. Carroll, Filozofia sztuki masowej, przekł. M. Przylipiak, Gdańsk 2011, s. 227.
• 6 A. Kłoskowska, Kultura masowa, Warszawa 1980, s. 212–254.
• 7 Listę tę można oczywiście rozszerzyć. Noel Carroll do głównych krytyków sztuki masowej zalicza R.G. Collingwooda, Dwighta MacDonalda, Greenberga, Adorna i Horkheimera – wszyscy czują się spadkobiercami estetyki Kanta – a do rzeczników sztuki masowej, sporo sobie po niej obiecujących – Waltera Benjamina i Marshalla McLuhana. Zob. N. Carroll, Filozofia sztuki masowej, dz. cyt.; R. Shusterman, Forma i funkcja: sztuka popularna jako wyzwanie estetyczne, [w:] Estetyka pragmatyczna, red. A. Chmielewski, Wrocław 1998.
• 8 Jeżeli beletrystykę wydaje się dzisiaj
• w Polsce w nakładzie 20–40 tys. egzemplarzy, to popularne seriale telewizyjne mają oglądalność rzędu 6–7 mln widzów.
• 9 Wykorzystuję tu swój tekst: Adorno a tzw. kultura masowa, [w:] Adorno: między moderną a postmoderny, red. A. ZeidlerJaniszewska, Warszawa/Poznań 1991.
• 10 Th. W. Adorno, Podsumowanie rozważań na temat przemysłu kulturalnego (1967), [w:] Sztuka i sztuki, red. K. Sauerland, Warszawa 1990, s. 20.
• 11 A. Heller, The Theory of Needs in Marx, London 1976. Cyt za: P. Johnson, Marxist Aesthetics. The Foundation within Everyday Life for an Enlightened Consciousness, London 1984, s. 144.
• 12 P. Johnson, Marxist Aesthetics…,
• dz. cyt., s. 144.
• 13 I. Chambers, Urban Rhythms. Pop Music and Popular Culture, London 1985. Korzystam tu również z innej ksiązki tego samego autora, Metropolitan Experience, London 1986. O punkowej polisemii pisał Dick Hebdige, Subculture. The Meaning of Style, London/ New York1979.
• 14 Zob. N. Carroll, The Ontology of Mass Art, “The Journal of Aesthetics and Art Criticism”, 1997, Spring.
• 15 Zob. G. Dziamski, Nowe media, ]w:] Sztuka u progu XXI wieku, Poznań 2002.
• 16 N. Carroll, Filozofia sztuki masowej, dz. cyt., s. 399.
• 17 N. Carroll, The Ontology of Mass Art, dz. cyt., s. 190.
• 18 Noel Carroll jest autorem książki Filozofia horroru albo paradoksy uczuć, przekł. M. Przylipiak, Gdańsk 2004.
• 19 J. Fiske, Understanding Popular Culture, London/ New York 1989, s 23.
• 20 Tamże, s. 26.
• 21 Związki kultury masowej z kobiecością akcentuje Andreas Huyssen, Mass Culture as Woman: Modernism’s Other, [w:] After the Great Divide, dz. cyt.
• 22 N. Carroll, The Ontology of Mass Art, dz. cyt. Zob. również N. Carroll, Filozofia sztuki masowej, dz. cyt.
• 23 D. Novitz, The Boundaries of Art,
• Philadelphia 1992. Zob. również J. Fisher, High Art versus Low Art, [w:] The Routledge Companion to Aesthetics (eds B. Gaut, D. McIver Lopes), London/ New York 2001, s. 414.
• 24 T. Cohen, High and Low Art and High and Low Audiences, “The Journal of Aesthetics and Art Criticism”, 1999, Spring.
• 25 A. Kaplan, The Aesthetics of the Popular Art, [w:] Modern Culture and the Arts (eds J. B. Hall, B. Ulanov), New York 1972. Cyt. za J. Fisher, High and Low Art, dz. cyt., s. 413.
• 26 H. Gans, Popular Culture and High Culture: An Analysis and Evaluation of Taste, New York 1974. Cyt. za J. Fisher, High Art versus Low Art, dz. cyt., s. 410.
• 27 P. Bourdieu, Dystynkcja. Społeczna krytyka władzy sądzenia, przekł. P. Biłos,Warszawa 2005.
• 28 J. Fiske, Understanding Popular Culture, dz. cyt., s. 4–5.
• 29 Zob. R. Shusterman, Estetyka pragmatyczna, dz. cyt.
• 30 R. Shusterman, Sztuka popularna, [w:] O sztuce i życiu. Od poetyki hip-hopu do filozofii somatycznej (przekł. W. Małecki), Wrocław 2007.
• 31 Tamże, s. 32.
• 32 Tamże, s. 53–54.
• 33 R. Shusterman, Piękna sztuka rapowania, [w:] Estetyka pragmatyczna, dz. cyt.
• 34 L. Brown, Postmodernist Jazz Theory: Afrocentrism Old and New, “The Journal of Aesthetics and Art Criticism”,1999, no. 2.