PL
W polskim piśmiennictwie na początku XX w. uległ zmianie sposób kreacji obrazu dziecka, co wiązało się z dążeniem do modernizacji społeczeństwa, którego podwaliną miało być młode pokolenie, uznawane za nadzieję na przyszłość narodu i państwa. Publicystyka na początku XX w. podejmowała trudne tematy, np. sytuację dzieci w zaniedbanych środowiskach, młodocianych przestępców, nieletnich prostytutek; pozbawione opieki dziecko stanowiło pożądaną figurę retoryczną, czynnik dramatyzujący narrację. Celem publicystów było rozbudzenie poczucia odpowiedzialności opinii publicznej za los dzieci, a choć zmiany te były powolne, miały istotny udział w modelowaniu mentalności i wrażliwości społeczeństwa, tworzyły nową perspektywę myślenia o dziecku i jego pozycji w państwie i społeczeństwie.