PL
Twórczość Apichatponga Weerasethakula rozważana jest jako przykład sztuki zaangażowanej, odnoszącej się do przeszłości, teraźniejszości i przyszłości Tajlandii. O wydarzeniach historycznych reżyser nie opowiada wprost, lecz posługuje się konstrukcją alegoryczną, za pomocą której pozwala przemówić duchom tych, którzy odeszli lub zostali skrzywdzeni. Analiza kontekstu politycznego łączy się z refleksją nad obecnością widm, dlatego metodologicznym punktem odniesienia jest widmontologia Jacques’a Derridy. Propozycja francuskiego filozofa pozwala zrozumieć, jaką rolę pełnią duchy w dziełach tajlandzkiego artysty. W swoim artykule Loska skupia się nie tylko na filmach fabularnych Apichatponga, ale również na jego projektach wideo i instalacjach multimedialnych, by pokazać, na czym polega nawiedzenie i w jaki sposób zmusza ono do przyjrzenia się temu, co wyparte z oficjalnej narracji, czyli przemocy, okrucieństwu i nieprzepracowanej traumie.
EN
The work of Apichatpong Weerasethakul is considered as an example of engaged art, referring to the past, present and future of Thailand. The director does not explicitly speak about historical events, but uses an allegorical construction by means of which he allows the spirits of those who have passed away or were harmed to speak. The analysis of the political context is connected with the reflection on the presence of ghosts, therefore the methodological point of reference is the hauntology of Jacques Derrida. The French philosopher's idea allows us to understand the role of ghosts in the works of a Thai artist. In his article, Loska focuses not only on Apichatpong's feature films, but also on his video projects and multimedia installations, to show what haunting is and how it forces you to look at what is repressed from the official narrative, that is violence, cruelty and unresolved trauma.