Jak buddyzm stał się religią chińską?

• Authors: Kosior Krzysztof

Title variants

How Did Buddhism Become a Chinese Religion?

• Languages of publication: PL

Abstracts

PL

Autor w barwny i syntetyczny zarazem sposób opisuje poszczególne etapy adaptacji buddyzmu w Chinach. Wywodząca się z Indii religia dotarła do Państwa Środka za panowania cesarza Mingdi (28-75 r. n.e.) z dynastii Hanów. Legitymizacja buddyzmu w Chinach dokonała się w dialogu z kulturowymi standardami – zwłaszcza konfucjanizmem (religią państwową) i taoizmem (religią ludu). Stosując metodę guoyi („osiągnięcia znaczenia”) ustanowiono analogie między ideami buddyjskimi zapisanymi w sanskrycie i pojęciami występującymi w taoistycznych tekstach klasycznych Laozi i Zhuangzi oraz w Yijing. Buddyjscy misjonarze propagowali teksty dwóch klasycznych nurtów buddyzmu – mahajany i hinajany – wykazując, że wskazania ich religii nie kłócą się z oficjalnymi założeniami konfucjanizmu. W tej kwestii wielką rolę odegrali dwaj wybitni tłumacze: An Shigao i Lokakshema oraz mędrzec Dao An. Ten ostatni starał się rozwiązać problem niejednorodności buddyjskiej literatury (traktował mahajanę i hinajanę jako nurty równorzędne). W konsekwencji rozwinięto klasyfikację buddyjskiej doktryny w oparciu o metodę ban jiao („odróżnienie nauk”). Na tej podstawie określano czas i miejsce ogłoszenia znaczących sutr w trakcie ziemskiej wędrówki Buddy: miał on rozpoczynać od sutr hinajanistycznych, następnie rozwijać bardziej zaawansowaną naukę i kończyć na mahajanistycznej sutrze Mahaparinirwany (Daban niepan jing). Dynamiczny rozwój buddyjskich wspólnot monastycznych stał się wyznacznikiem definitywnej legitymizacji nowej religii w Chinach.

EN

The present author, in a colourful and at the same time synthetic way, describes the various stages of the adaptation of Buddhism in China. The originating from India religion reached the Middle Kingdom during the reign of the Emperor Mingdi (28-75 AD) of the Han Dynasty. The legitimacy of the Buddhism in China took place through dialogue with the cultural standards – especially Confucianism (the state religion) and Taoism (the religion of the people). Using the guoyi method (“achieving significance”) parallels were established between the Buddhist ideas enshrined in the Sanskrit and the Taoist concepts appearing in classical texts by Laozi and Zhuangzi as well as in Ching. Buddhist missionaries preached the classic texts of the two strands of Buddhism – Mahayana and Hinayana – showing that the indications of their religion do not conflict with the official assumptions of Confucianism. In this regard, a major role was played by two eminent translators: An Shigao and Lokakshema as well as a sage named Dao An. The latter tried to solve the problem of heterogeneity of the Buddhist literature (he treated Mahayana and Hinayana as equivalent currents). As a consequence, the classification of the Buddhist doctrine was developed, basing on the ban jiao (“the distinguishing of sciences”) method. On this basis the time and place to announce significant sutras during the earthly journey of Buddha was determined: he was supposed to begin with Hinayana sutras, then develop to a more advanced study and end with the Mahayana sutra of Mahaparinirvana (Daban niepan jing). The dynamic development of Buddhist monastic communities became a definitive indicator of the legitimacy of the new religion in China.

Keywords

PL

religie chińskie; buddyzm; apokryfy; Natura Buddy

EN

Chinese religions; Buddhism; Apocrypha; Buddha’s Nature

• Publisher: Verbinum / Wydawnictwo Księży Werbistów
• Journal: Nurt SVD
• Year: 2014
• Issue: 1
• Pages: 262-276

Dates

published

2014-06-01

Contributors

author

Kosior Krzysztof

References

• The Sutra of Forty-Two Sections, tłum. Heng-ching Shih, [w:] Apocryphal Scriptures, Berkeley 2005.
• C.K. Yang, Religion in Chinese Society. A Study of Contemporary Social Functions of Religion and Some of Their Historical Factors, Berkeley 1970.
• F. Sturm, Chinese Buddhist Philosophy, [w:] D.H. Bishop (red.), Chinese Thought. An Introduction, Delhi 1985.
• Z. Tsukamoto, A History of Early Chinese Buddhism. From its Introduction to the Death of Hui-yüan, v. 2, Tokyo 1985.
• E. Zürcher, The Buddhist Conquest of China. The Spread and Adaptation of Buddhism in Early Medieval China, Leiden 1959.
• K. Kosior, Czy mnich buddyjski powinien kłaniać się władcy? Odpowiedź Huiyuana, [w:] Z. Kupisiński, S. Grodź (red.), Pluralizm kulturowy i religijny współczesnego świata. Księga pamiątkowa dedykowana księdzu profesorowi Henrykowi Zimoniowi SVD w 70. rocznicę urodzin, Lublin 2010.
• The Awakening of Faith, tłum. Y.S. Hakeda, New York 1967.
• K. Kosior, Chińska mistyka buddyjska. Doświadczenie natury Buddy (foxing), „Filozofia Religii”, nr 5, 2009.
• W. Lai, Chinese Buddhist Philosophy from Han through Tang, [w:] Bou Mou (ed.), History of Chinese Philosophy, London 2009.

Identifiers

ISSN

1233-9717