Postępowanie w przedmiocie wymierzania kar pieniężnych na podstawie Prawa ochrony środowiska – wybrane uwagi

• Authors: Gruszecki Krzysztof

Title variants

EN

Proceedings concerning the imposition of fines under Environmental Protection Law – selected remarks

RU

Правила наложения денежных штрафов за природопользование

IT

Regole dell’imposizione delle sanzioni pecuniarie per l’uso dell’ambiente

• Languages of publication: PL

Abstracts

PL

Jedną z podstawowych zasad ochrony środowiska jest dyrektywa „zanieczyszczający płaci” mająca umocowanie w postanowieniach art. 7 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska. Środkiem prawnym służącym jej realizacji są kary pieniężne wymierzane na podstawie art. 298 p.o.ś. za naruszenie warunków korzystania ze środowiska. Sposób ustalania wysokości kar został określony w art. 305 i 305a p.o.ś. Zasady postępowania w przedmiocie ich wymierzenia zawarto jednak także w Kodeksie postępowania administracyjnego, którego art. 189f precyzuje, kiedy należy odstąpić od wymierzenia kary. Rozwiązanie to odnosi się również do kar wymierzanych na podstawie p.o.ś., w praktyce więc zachodzi konieczność łącznego stosowania rozwiązań wynikających z k.p.a. i p.o.ś. W artykule omówiono zatem przesłanki, które uzasadniają odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie warunków korzystania ze środowiska, a w podsumowaniu wskazano, że taki dualizm nie jest dobry, dlatego przepisy prawa w tym zakresie powinny zostać uporządkowane.

EN

One of the fundamental principles of environmental protection is the „polluter pays” directive, which is anchored in the provisions of Article 7 of the Act of 27 April 2001. Environmental Protection Law (later on referred to as „p.o.ś.”) – hereinafter (Dz.U. of 2020, item 1219 as amended). The legal means for carrying out this objective are fines imposed under Article 298 of the p.o.ś., for violation of the conditions for using the environment. The method of determining the number of penalties is set out in Articles 305 and 305a of the p.o.ś. However, the rules of proceeding with the imposition of fines are also set out in the Code of Administrative Procedure, Article 189f which defines when the imposition of fines should be waived. This solution is also applied to fines imposed based on the p.o.ś. Therefore, in practice, it is necessary to apply both solutions resulting from the Code of Administrative Procedure and the p.o.ś. Therefore, the article presents premises justifying the withdrawal from the imposition of a financial penalty for violation of the conditions for using the environment. In conclusion, it was pointed out that such dualism is not good and therefore the law in this area should be organized.

RU

Одним из основных принципов охраны окружающей среды является принцип «загрязнитель платит», закрепленный в ст. 7 закона «Об охране окружающей среды» от 27 апреля 2001 года, далее ЗООС (Зак. вестник за 2020, п. 1219, с посл. изм.). Правовым инструментом для его реализации должны быть денежные штрафы, наложенные в соответствии со ст. 298 ЗООС за нарушение условий природопользования. Метод определения размера штрафов изложен в ст. 305 и 305a ЗООС. Однако порядок действий с целью наложения денежных штрафов также изложены в Административно-процессуальном кодексе, в ст. 189f которого указывается, когда следует отказаться от наложения штрафа. Это решение также применяется к денежным штрафам, налагаемым на основании ЗООС. Поэтому на практике возникает необходимость совместного применения решений, следующих из Административно-процессуального кодекса и ЗООС. В связи с этим в статье обсуждаются основания для отказа от наложения штрафа за нарушение условий природо- пользования. В заключительной части статьи отмечается, что такой дуализм не является благоприятным, поэтому необходимо упорядочить законодательство в данной области

IT

Uno dei principi fondamentali della protezi one dell’ambiente è la direttiva “inquinatore paga”, che è ancorata nelle disposizioni dell’articolo 7 della legge del 27 aprile 2001. Legge sulla protezione dell’ambiente – in seguito denominata “l.p.a.” (Gazzetta delle leggi del 2020, voce 1219, modificata). I mezzi legali per la sua attuazione sono le sanzioni finanziarie imposte ai sensi dell’articolo 298 del l.p.a. per la violazione delle condizioni di utilizzo dell’ambiente. Il modo di determinare l’importo delle sanzioni è stabilito negli articoli 305 e 305a l.p.a. Tuttavia, le regole di procedura relative all’imposizione di multe sono state specificate anche nel codice di procedura amministrativa, il cui articolo 189f definisce quando l’imposizione di una multa deve essere abbandonata. Questa soluzione è applicabile anche alle multe imposte sulla base della legge sul codice civile. Pertanto, nella pratica è necessario applicare sia le soluzioni derivanti dal Codice di procedura amministrativa che quelle derivanti dal l.p.a. Percio’, l’articolo discute i prerequisiti che giustificano la rinuncia all’imposizione di una sanzione finanziaria per la violazione delle condizioni di utilizzo dell’ambiente. In conclusione, è stato sottolineato che un tale dualismo non è buono e quindi le disposizioni della legge in quest’ambito dovrebbero essere riordinate.

Keywords

PL

ochrona środowiska; zasada „zanieczyszczający płaci”; kary pieniężne; odstąpienie od wymierzenia kary

EN

environmental protection; polluter pays; fines; waiving of penalty

RU

охрана окружающей среды; загрязнитель платит; денежные штрафы; отказ от наложения штрафа

IT

protezione dell’ambiente; inquinatore paga; multe / sanzioni finanziarie; rinunce alle sanzioni

• Publisher: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
• Journal: Prawne Problemy Górnictwa i Ochrony Środowiska
• Year: 2022
• Issue: 1/2022
• Pages: 1-19

Contributors

author

Gruszecki Krzysztof

References

• Błachnio-Parzych A., Zbieg odpowiedzialności karnej i administracyjno-karnej jako zbieg reżimów odpowiedzialności represyjnej, Wolters Kluwer, Warszawa 2016.
• Decyzje, zalecenia i inne instrumenty prawne OECD, t. 2: Zalecenia, red. L. Bartoszuk, R. Krzyśków, J. Pękacik, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997.
• Dokumenty końcowe Konferencji Narodów Zjednoczonych „Środowisko i Rozwój” – Szczyt Ziemi, Rio de Janeiro, 3–14 czerwca 1992, Instytut Ochrony Środowiska, Warszawa 1993.
• Gruszecki K., Prawo ochrony środowiska. Komentarz, wyd. 5, Wolters Kluwer, Warszawa 2019.
• Morawski L., Wykładnia w orzecznictwie sądów. Komentarz, TNOiK „Dom Organizatora”, Toruń 2002.
• Rogalski M., Odpowiedzialność karna a odpowiedzialność administracyjna, „Ius Novum” 2014, T. 8, nr 5, s. 66–79.
• Skoczylas A., Moc wiążąca uchwał NSA a prawa jednostki, w: Jednostka w demokratycznym państwie prawa, red. J. Filipek, Wyższa Szkoła Administracji, Bielsko-Biała 2003, s. 590–605.
• Warkałło W., Siła wyższa jako zasada nieodpowiedzialności i domniemanie przypadkowości szkody, „Państwo i Prawo” 1949, nr 9/10, s. 78–112.