Proces raportowania jest coraz bardziej powszechnym sposobem komunikacji przedsiębiorstwa z zainteresowanymi stronami — zarówno wewnętrznymi, jak i zewnętrznymi. W praktyce gospodarczej można spotkać wiele obszarów działalności, które podlegają raportowaniu. Należą do nich: finanse, bez-pieczeństwo i higiena racy, społeczna odpowiedzialność, działalność prośro-dowiskowa, itp. Informowanie interesariuszy o ryzyku stało się podstawowym elementem działalności wielu przedsiębiorstw. Najogólniej można wskazać dwa podstawie cele raportowania: po pierw-sze znaczące organizacje w danym sektorze gospodarki informują swoich inte-resariuszy o członkach najwyższego kierownictwa, sposobie zarządzania per-sonelem, finansami itp. wzbudzając tym samym zaufanie wśród klientów, udziałowców, akcjonariuszy, pracowników itp. Jest to więc forma komunikacji z zainteresowanymi stronami. Po drugie raporty tworzą określony wizerunek organizacji. Dzięki prezentowanym informacjom historycznym oraz prospek-tywnym odbiorcy raportów tworzą o danej organizacji określony „obraz” po-równując go z innymi organizacjami. Celem mniejszego opracowania jest prezentacja sposobów ujawniania ry-zyka oraz zarządzania ryzykiem i wskazania osób odpowiedzialnych za zarzą-dzanie ryzykiem przez największe spółki giełdowe notowane na Giełdzie Papie-rów Wartościowych w Warszawie. Autor w tym celu dokonał analizy publiko-wanych raportów rocznych wszystkich spółek należących do indeksu WIG 20.