PL
W poniższym artykule zbadano najważniejsze czynniki charakteryzujące tzw. „nową demografię historyczną”, która wykształciła się w latach 90. w Rosji. Poprzez analizę trendów w humanistyce i naukach społecznych, które wpłynęły na rozwój „nowej demografii historycznej”, autorzy przedstawiają przegląd głównych kwestii związanych z jej definicją, statusem i metodologią. Wzięto również pod uwagę wpływ wyłonienia się tej nowej tendencji badawczej na zmiany w podejściu do baz danych źródłowych, metod i technologii badań historyczno-demograficznych, oraz jej wpływ na ewolucję samego zakresu badań. Na podstawie historiograficznej analizy rosyjskich badań naukowych w omawianym zakresie, zaprezentowano dane porównawcze odnoszące się do współczesnych rosyjskich ośrodków zaangażowanych w badania historyczne i demograficzne, proponując również porównanie europejskich i rosyjskich praktyk badawczych.Według autorów, demografia historyczna stała się główną siłą napędową we wprowadzaniu technologii komputerowych do badań historycznych. Odnotowano istotne sukcesy „nowej demografii historycznej” w Rosji, podkreślając jednak konieczność położenia większego nacisku na intensywny raczej niż ekstensywny rozwój dyscypliny oraz jej integrację ze współczesnymi europejskimi standardami, m.in. poprzez przejście od lokalnych baz danych do ogólnorosyjskich.