Nadarchiwum

• Authors: Franczak Ludomir

Title variants

EN

Supra-archive

• Languages of publication: PL

Abstracts

PL

Za każdym razem kiedy jestem w Archiwum, rozmawiam z jego pracownikami o kształcie kolekcji, sposobach jej pozyskania i utrzymywania. Z rozmów tych wyłania się obraz Archiwum, jako miejsca podlegającego ciągłej kreacji przez ludzi je budujących. Decyzje o tym, co pozostawić, czego się pozbyć, jakie materiały umieścić w obszarze pierwszej dostępności, a które schować głęboko w piwnicy, zapadają w wąskim gronie zespołu archiwistycznego składającego się czasem z jednej osoby. Co więcej, im bardziej subiektywny jest to twór, tym bardziej wydaje się być interesujący – nakreślając swą narracją nie tylko ślad wybranego tematu, ale również postać archiwisty, czy twórcy zespołu materiałów. Jest tak np. w wypadku archiwum Mariusza i Karola Tchorków. Dzieje się tak w prywatnych zbiorach, budowanych często z potrzeby chwili, nagłego impulsu, który owocuje wieloletnią pracą przerwaną śmiercią twórcy, która z perspektywy zbioru zawsze wydaje się nagła – pozostawiając rozległe obszary tematyczne nieuporządkowane i niepełne. Całe szczęście jeśli – jak ma to miejsce w wypadku archiwum Tchorków – znajdą się kontynuatorzy dzieła twórcy. Gorzej, gdy archiwum zostanie porzucone. Wtedy czeka je los całkowitego zapomnienia, zmarginalizowania, a w najgorszym wypadku – rozproszenia. Miejsce, które ono wykreowało rozpada się, a pozostałe po nim materiały są jedynie, zawsze niepełnym, śladem utopijnego zamysłu. Rodzajem rejestracji, która wymaga przemyślenia i interpretacji. W toku tej interpretacji i późniejszej nadbudowy tworzy się kolejny byt – coś, co można by nazwać Nadarchiwum.

EN

Each time when I am in the Archive I talk with its staff about the shape of the collection and the ways of obtaining and preserving it. These conversations produce an image of the Archive as a place constantly created by the people establishing it. Decisions about what should be kept and what should be got rid of, what material should be placed in the area of first accessibility and what should be hidden deep in the basement, are made within the narrow group of the archive team, sometimes composed of a single person. In addition, the more subjective the product the more it appears to be interesting - outlining by means of its narration not only a trace of the selected topic but also the archivist or the author of the given complex of material. This is so in the case of, e.g. the archive of Mariusz and Karol Tchorek. This is the also the situation of private collections, often created due to the need of the hour or the outcome of a sudden impulse, which results in years-long work interrupted by the author’s death, which from the perspective of the collection always seems to be unexpected and leaves behind vast thematic realms incomplete and not arranged in order. With good luck - as in the case of the Tchorek archive – someone continues the work of the author. Worse, when the archive becomes abandoned. Then it faces total oblivion, marginalisation, and, in the worse scenario, dispersion. The place, which it created now falls apart and the material left behind is merely a trace, always incomplete, of the utopian conceit, a record of sorts that calls for deliberation and interpretation. In the course of the latter and a subsequent supra-construction there emerges a successive being – something that may be described as the Supra-archive.

Keywords

EN

Mariusz Tchorek; archive; art

• Publisher: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
• Journal: Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
• Year: 2018
• Volume: 72
• Issue: 4(323)
• Pages: 316-318

Contributors

author

Franczak Ludomir