PL
Stanislas Breton podjął temat metafizycznej zasady w swoich dwóch książkach: Du Principe i Être, Monde Imaginaire. W pierwszej z nich autor zaprezentował rozbudowaną analizę pojęcia zasady, które w tradycji filozoficznej pojawiało się w wielu kontekstach: metafizycznym, naukowym (metodologicznym) oraz teologicznym. Druga praca Bretona jest, z jednej strony, kontynuacją analiz Du principe, z drugiej strony stanowi śmiałą i oryginalną prezentację spekulatywno-urojeniowej strategii myślenia o zasadzie. Niniejszy artykuł podejmuje zadanie zrekonstruowania pojęcia zasady określonej przez Bretona jako „urojone-nic” (rien-imaginaire). Autor artykułu przedstawia dwa nurty myślenia podejmującego kwestię zasady: ontologiczny, oparty na kategorii logosu i ontomitologiczny, inspirowany mitem i poezją. Po omówieniu różnic między tymi dwoma prądami myślowymi autor przedstawia i omawia wprowadzone przez Bretona pojęcie urojonego-nic, śledzi przy tej okazji związki pomiędzy filozoficznymi pomysłami Bretona a ontologią Martina Heideggera. Artykuł kończy się analizą bajki jako oryginalnej formy ekspresji urojonego-nic.