EN
European Union (EU or Union) law is a source of rights, entitlements, authorisations, duties and obligations for all kinds of subjects: European Union institutions, Members States and their nationals. Since it is not a trivial question to explore how Union law actually does this, the primary purpose of this paper is to analyse how, at the rudimentary level of legal provisions and rules, it is at all possible for any national to enjoy rights or obligations that are in one way or another rooted in EU law. As arriving at an answer presupposes a certain concept of legal interpretation, the second purpose of this paper is to demonstrate how, by applying Professor Maciej Zieliński’s derivative concept of legal interpretation, one may clarify and possibly even offer solutions to some puzzling problems that the interpretation and application of EU law in the Member States have revealed. Through the normative analysis of selected provisions it is demonstrated that Union law in fact defines the primary, secondary and complex legal situations of national subjects because its provisions express legal rules (their elements) which designate such nationals as their addressees, beneficiaries or authorized subjects. It is shown that both the apparatus and methodology designed under the derivative concept of interpretation may be successfully applied to reconstruct legal rules as part of the interpretation of EU law. This concept has proven particularly useful where different syntactic and semantic elements of legal rules are cross-distributed across legal acts enacted by institutionally distinct legislators. Furthermore, the notion of the plurality of legal provisions, developed within the derivative concept of interpretation, contributes to the explanation and resolution of some puzzling questions that EU law has presented one with, such as the problem of multiple and implied addressees of legal rules.
PL
Prawo unijne stanowi źródło praw, uprawnień, kompetencji, obowiązków i zobowiązań różnych podmiotów: instytucji unijnych, państw członkowskich oraz podmiotów krajowych. Ponieważ eksplikacja, w jaki sposób prawo unijne to w istocie czyni, nie jest wcale sprawą trywialną, podstawowym celem artykułu jest ustalenie, na rudymentarnym poziomie przepisów i norm prawnych, jak to się dzieje, że podmiotom krajowym przysługiwać mogą prawa i obowiązki w jakiś sposób zakorzenione w prawie unijnym. Jako że udzielenie odpowiedzi na to pytanie zakłada akceptację pewnej koncepcji wykładni prawa, drugim celem opracowania jest wykazanie, że derywacyjna koncepcja wykładni prawa prof. Macieja Zielińskiego umożliwia eksplikację, a nawet rozwiązanie niektórych problemów ujawniających się w ramach wykładni i stosowania prawa unijnego w państwach członkowskich. Przeprowadzona analiza normatywna wybranych przepisów wykazuje, że prawo unijne wyznacza w istocie pierwotne, pochodne i złożone sytuacje prawne podmiotów krajowych. Przepisy unijne wysłowiają bowiem normy (elementy norm), które czynią podmioty krajowe ich adresatami, beneficjentami lub podmiotami uprawnionymi. W artykule wykazano, że zarówno konceptualizacje, jak i metodologia koncepcji derywacyjnej mogą być z powodzeniem wykorzystane w procesie rekonstrukcji norm prawnych w ramach wykładni prawa unijnego. Koncepcja ta okazuje się przydatna zwłaszcza wówczas, gdy elementy syntaktyczne i semantyczne rekonstruowanej normy są rozczłonkowane krzyżowo między aktami prawnymi ustanowionymi przez instytucjonalnie różnych prawodawców. Okazuje się również, że wypracowane w koncepcji derywacyjnej pojęcie pluralności przepisów przyczynia się do rozwiązania interesujących problemów dotyczących prawa unijnego, jak problem wielości i założonych adresatów norm.