PL
Spośród tajemnicy życia Jezusa Chrystusa, tajemnica wcielenia Syna Bożego nie jest zbyt dowartościowana na drogach duchowości współczesnego Kościoła. Klasyczne dzieło kard. Pierre de Bérulle (1575-1629) – ojca XVII-wiecznej francuskiej szkoły duchowości – „Le grandezze di Gesù” stanowi świadectwo mistyki opartej o solidne podstawy dogmatyczne. Autor, nazywany „apostołem wcielonego Słowa”, rozważa misterium Wcielania. Jego refleksje układają się według schematu: jedność osób Bożych, relacje istniejące wewnątrz Trójcy Świętej (szczególnie ukazana jest rola Ducha św.) i tajemnice życia trzech Osób Bożych. Kardynał Pierre de Bérulle medytuje zatem nad tajemnicą odwiecznego zrodzenie Słowa wewnątrz Trójcy Świętej oraz narodzeniem się Słowa w łonie Maryi, a także „zrodzeniem się” Słowa dla życia wiecznego i ciągłym rodzeniem się w tajemnicy Eucharystii. Wobec tak wielkiego misterium należy przyjąć postawę adoracji. Sam czyni to poprzez głębokie słowa czci i szacunku skierowane do Jezusa i Jego Matki. Medytacja tajemnicy Wcielania posłużyła autorowi do wyjaśnienia i obrony duchowej postawy, którą określił jako ślub niewolnictwa Jezusowi i Maryi. W Jezusie, zrodzonym z Maryi, widział zatem uniżonego sługę. Dostrzega również taką postawę wtedy, kiedy Jezus pracuje, głosi obecność Królestwa Bożego, a także w Jego chwilach cierpienia i śmierci. Francuski kardynał postuluje, aby każdy ochrzczony oddał się w pełni Jezusowi i Maryi. Duchowa spuścizna kardynała Pierre de Bérulle wydaje się jak najbardziej aktualna w dzisiejszych czasach. W sytuacjach wielu duchowych dróg stanowi zachętę, aby fundamenty duchowości budować na solidnych podstawach dogmatycznych. W czasach, które charakteryzuje zamieszanie wokół tajemnicy człowieka stanowi zaproszenie, aby dowartościować tajemnicę Wcielenia – bowiem bez tej tajemnicy nie można zrozumieć człowieka. W końcu jest świadectwem wiary przeżywanej poprzez konsekwentne oddanie się Jezusowi i Maryi.