PL
Przedmiotem publikacji jest zagadnienie obowiązku informacyjnego przedsiębiorcy w umowach ubezpieczenia zawieranych przy pomocy środków komunikowania się na odległość z konsumentem. Analizie poddano przede wszystkim zakres obowiązku informacyjnego, sposób przekazania informacji konsumentowi oraz sankcje przewidziane w ustawie za niedopełnienie tychże obowiązków. Szczególną uwagę zwrócono na różnice pomiędzy poprzednio obowiązującą ustawą z 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny a obowiązującą od 25 grudnia 2014 r. ustawą z 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. Nowe przepisy o ochronie praw konsumenta oparte są na tych samych zasadach, na których oparty był ich unijny pierwowzór. Główny akcent położono na prawo konsumenta do informacji, co ma przyczynić się do zrównoważenia deficytu informacji i umożliwienia konsumentowi podjęcia świadomych i odpowiedzialnych decyzji. Obowiązek poinformowania konsumenta w sposób właściwy nałożony został na jego kontrahenta – przedsiębiorcę i zabezpieczony sankcją. Konsumentowi przyznano nieograniczone w czasie prawo odstąpienia od umowy w przypadku niedopełnienia obowiązków przez przedsiębiorcę. Tak sformułowany przepis budzi jednak uzasadnione wątpliwości. Po pierwsze, skorzystanie przez konsumenta z uprawnienia odstąpienia od umowy powoduje, że umowę traktuje się jako niezawartą. To z kolei stawia pod znakiem zapytania trwałość umowy, a jednocześnie osłabia jedną z podstawowych zasad prawa zobowiązań – pacta sunt servanda. Po drugie, ustawodawca przyznał konsumentowi prawo odstąpienia od umowy bez konieczności ponoszenia kosztów należnych przedsiębiorcy. Sformułowanie to nie jest do końca jasne, co z pewnością przysporzy praktyce sądowej wielu problemów interpretacyjnych.
EN
The subject matter of this article is entrepreneurs’ duty to inform that applies to consumer insurance contracts concluded through the means of distance communication. The main focus of the analysis is the scope of the duty to inform, the manner in which information is provided to the consumer and statutory penalties for a failure to comply with these obligations. Special attention has been given to the differences between the previous Act on the Protection of Certain Consumer Rights and Liability for Damage Caused by Hazardous Products of 2 March 2000 and the Act on Consumer Rights of 30 May 2014, which entered into force on 25 December 2014. The new rules on the consumers’ protection rights are based on the same principles on which their …U prototype was based. The main emphasis has been on the consumer’s right to information, which is expected to contribute to the sustainability of the deficit of information and enable the consumer to make informed and responsible decisions. The obligation to inform the consumer in an appropriate manner has been imposed on the contractor – entrepreneur and has been secured by a sanction. The consumer has been granted an unlimited in time right of withdrawal in the event of a breach of duty of disclosure. Such formulation of the provision however, raises a reasonable doubt. Firstly, the exercise of the right of withdrawal by the consumer means that the contract is treated as unconcluded. This in turn calls into question the sustainability of the contract, and at the same time undermines one of the basic principles of the contract law – pacta sunt servanda rule. Secondly, the legislature has provided a consumer with a right of withdrawal from the contract without incurring costs due to the entrepreneur. This provision is not entirely clear and certainly will increase many interpretation problems in judicial practice.