Rola pisarstwa autobiograficznego w kształceniu logopedycznym. Przykłady

• Authors: Chłosta-Zielonka Joanna

Title variants

EN

The Role of Autobiographical Writing in Speech Therapy Training. Examples

• Languages of publication: PL

Abstracts

PL

Celem artykułu jest wskazanie, jak ważną rolę w praktycznym i pełnym poznaniu najpoważniejszych schorzeń, z którymi spotkają się przyszli logopedzi – zespołu Downa, autyzmu i afazji, pełni pisarstwo autobiograficzne. Wykorzystując swoje immanentne cechy, autentyczność i wiarygodność przekazu, będzie w naturalny sposób wprowadzało w trudne problemy psychiczne, psychologiczne, a nawet medyczne. Dlatego też w kształceniu logopedycznym pisarstwo autobiograficzne dotyczące wymienionych chorób powinno być lekturą obowiązkową.

EN

The article focuses on the issue of autobiographical writing and the role it plays in the practical and full understanding of the most serious diseases that future speech therapists will encounter – Down syndrome, autism and aphasia. Using its immanent features, authenticity and credibility of the message, it will naturally introduce into difficult mental, psychological, and even medical problems. Therefore, in the speech therapy training, autobiographical writing concerning these diseases should be obligatory reading.

Keywords

PL

zespół Downa; autyzm; afazja; pisarstwo autobiograficzne; kształcenie logopedyczne

EN

Down syndrome; autism; aphasia; autobiographical writing; speech therapy training

• Publisher: Polskie Towarzystwo Logopedyczne
• Journal: Logopedia
• Year: 2019
• Volume: 48
• Issue: 1
• Pages: 373-385

Dates

published

2020-08-30

Contributors

author

Chłosta-Zielonka Joanna

• Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie Instytut Polonistyki i Logopedii

References

• Amenta Ch.A., 2010, Krzyś jest wyjątkowy. Dla dzieci o autyzmie, przeł. E. Wojtych, Gdańsk.
• Bąk-Sosnowska M., 2006, Choroba w życiu człowieka, [w:] Psychologia: podręcznik dla kierunków medycznych, red. A. Trzcieniecka-Green, Kraków, s. 173–228.
• Beaujour M., 1979, Autobiografia i autoportret, przeł. K. Falicka, „Pamiętnik Literacki”, 70/1, s. 317–336.
• Bonowicz W., Olech J., 2002, Cela, „Tygodnik Powszechny”, nr 27, 5.
• Borczyńska M., 2016, Codzienność z dodatkowym chromosomem. Zespół Downa a funkcjonowanie rodziny. Szkic do antropologii medycyny, [w:] Oblicza choroby w czasach płynnej nowoczesności, red. E. Nowina-Sroczyńska, S. Latocha, T. Siemiński, Bytów–Łódź, s. 129–146.
• Carter-Johnson A., 2016, Niezwykły talent. Iris Grace. Opowieść o małej dziewczynce i jej wyjątkowej kotce, przeł. M. Korobkiewicz, Warszawa.
• Chmiel M., 2018, Zespół Downa…trudniejsze życie, piękniejszy świat, Konin.
• Goodwin J., 1993, Autobiography: the self made text, New York.
• Gosk H. (red.), 2001, Autobiografizm – przemiany, formy, znaczenia, A. Zieniewicz, Warszawa.
• Gunn J.V., 2009, Sytuacja autobiograficzna, przeł. J. Węgrodzka, [w:] Autobiografia, red. M. Czermińska, Gdańsk.
• Gusdorf G., 1979, Warunki i ograniczenia autobiografii, przeł. J. Barczyński, „Pamiętnik Literacki”, 70/1, s. 261–278.
• Houellebecq M., 2015, Uległość, przeł. B. Geppert, Warszawa.
• Jarosz M.J., Kawczyńska-Butrym Z., Włoszczak-Szubzda A., 2012, Modele komunikacyjne relacji lekarz – pacjent – rodzina, „Medycyna Ogólna i Nauki o Zdrowiu”, t. 18, nr 3, s. 212–218.
• Kaczmarek T., 2016, Udar mózgu i afazja. Wspomnienia Tadeusza T. Kaczmarka, Warszawa.
• Kaźmierczak A., 2011, Wpływ komunikacji z personelem medycznym na doświadczanie choroby przez pacjentów, „Homo Communicativus”, nr 1 (6), s. 133–140.
• Legeżyńska A., 2002, Cela, „Polonistyka”, nr 8, s. 498–500.
• Lejeune P., 1975, Pakt autobiograficzny, przeł. A.W. Labuda, „Teksty: teoria literatury, krytyka, interpretacja”, nr 5 (23), s. 31–49.
• Madejski J., 2017, Praktykowanie autobiografii. Przyczynki do literatury dokumentu osobistego i biografistyki, Szczecin.
• Morrison J., 2016, DSM-5. Bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, przeł. R. Andruszko, Kraków.
• Mrożek S., 2006, Baltazar. Autobiografia, Warszawa.
• Noszczyk-Bernasiewicz M., 2003, Cela, „Auxilium Sociale”, nr 1, s. 218–220.
• Panasiuk J., 2013, Afazja a interakcja. TEKST – metaTEKST – kontekst, Lublin.
• Pąchalska M., 2012, Afazjologia, Warszawa.
• Pennebaker J.W., Smyth J.M., 2018, Terapia przez pisanie, Kraków.
• Pisula E., 2014, Autyzm, Warszawa.
• Pszczółka J., Jankowska M., 2017, Afazja i powrót do przeszłości, Gdańsk.
• Rakowski T., 2013, Antropologia medyczna jako stosowana nauka humanistyczna, [w:] Antropologia stosowana, red. M. Ząbek, Warszawa, s. 355–374.
• Renza L.A., 1979, Wyobraźnia stawia veto: teoria autobiografii, przeł. M. Orkan-Łęcki, „Pamiętnik Literacki”, nr 70/1, s. 279–306.
• Robert M., 2017, Autyzm, Warszawa.
• Sobolewska A., 2002, Cela. Odpowiedź na zespół Downa, Warszawa.
• Stangierska I., Horst-Sikorska W., 2007, Ogólne zasady komunikacji między pacjentem i lekarzem, „Forum Medycyny Rodzinnej”, nr 1 (1), s. 58–68.
• Starobinski J., 1979, Styl autobiografii, przeł. W. Kwiatkowski, „Pamiętnik Literacki” nr 70/1, s. 307–331.
• Sturrock J., 1979, Nowy wzorzec autobiografii, przeł. G. Cendrowska, „Pamiętnik Literacki”, nr 70/1, s. 337–349.
• Wierciński H., 2013, Stosowana antropologia medyczna, czyli co antropolog może dać lekarzowi, [w:] Antropologia stosowana, red. M. Ząbek, Warszawa, s. 337–354.
• Wiktor K., 2014, Wołgą przez afazję, Warszawa–Kraków.
• Wiktor K., Dzięki sędziemu nie bałam się afazji,Rozmowę przeprowadziła Eliza Gaust, http://miejmiejsce.com/sztuka/dzieki-sedziemu-nie-balam-sie-afazji-karolina-wiktor/ (dostęp: 08.02.2019).
• Zaorski A., 2006, Ręka, noga, mózg na ścianie, współpr. K. Ciesielska, Warszawa.