PL
W okresie międzywojennym relacje gospodarcze pomiędzy Polską i Norwegią rozwijały się od 1926 roku na zasadach traktatowych. Podczas drugiej wojny światowej terytoria państw polskiego i norweskiego znalazły się pod okupacją Niemiec hitlerowskich. Jednakże kontakty polityczne i gospodarcze były podtrzymywane przez funkcjonujące w Wielkiej Brytanii władze emigracyjne obydwu państw, uznawane przez kraje antyniemieckiej koalicji. Po zakończeniu wojny zwycięskie mocarstwa, tj. Stany Zjednoczone, Anglia i Francja, 5 i 6 lipca 1945 roku – oraz wcześniej, w kwietniu 1943 roku, ZSRR – zerwały stosunki dyplomatyczne z rządem RP na uchodźstwie i uznały nowy polski Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, utworzony w Warszawie przy udziale władz radzieckich. Podobnie uczyniły państwa skandynawskie, wśród nich Norwegia 6 stycznia 1945 roku. Z inicjatywą podjęcia rozmów na tematy gospodarcze, skierowaną do nowych władz polskich, rząd norweski wystąpił 2 maja 1945 roku. Przeprowadzono je w lipcu oraz w sierpniu tegoż roku i zakończyły się one podpisaniem umowy (29 sierpnia) o dwustronnej wymianie towarowej. Umowa obejmowała wywóz do Norwegii 600 tys. ton polskiego węgla i 50 tys. ton węgla bunkrowego oraz przywóz norweskich śledzi solonych, łącznie 7,5 tys. beczek. Kolejne porozumienia w sprawie wymiany towarowej zawierano w formie umów lub protokołów, regulujących handel w ciągu jednego roku. Pierwszą długoletnią umowę handlową podpisano 31 grudnia 1948 roku. Była ona dokumentem ogólnym, określającym warunki, zasady i formy płatności w polsko-norweskich stosunkach handlowych. Wymiana towarowa w poszczególnych latach odbywała się na podstawie uzupełniających tę umowę i uzgodnionych przez obydwie strony protokołów handlowych. Umowę zastąpiono nowym porozumieniem wieloletnim, podpisanym 30 października 1964 roku, a następnie umową parafowaną 21 września 1967 roku, obowiązującą do grudnia 1970 roku. Nowy etap w bilateralnych relacjach handlowych zapoczątkowała podpisana 3 czerwca 1972 roku długoletnia umowa o wymianie towarowej. Jednocześnie 26 listopada tegoż roku zawarto dziesięcioletnią umowę o współpracy gospodarczej, przemysłowej i naukowo-technicznej, dającą dobre podstawy do intensyfikacji kontaktów w wymienionych dziedzinach. Na polsko-norweskie stosunki handlowe negatywnie oddziaływały rosnące napięcia w relacjach pomiędzy krajami socjalistycznymi i kapitalistycznymi oraz polityczne, wojskowe i ekonomiczne powiązania Norwegii z państwami zachodnimi. Podobnie negatywny wpływ na zakres i wielkość polsko-norweskich obrotów towarowych miały w omawianym okresie zachodzące w Polsce zmiany polityczne i gospodarcze oraz uzależnienie handlu zagranicznego Polski od związków politycznych i ekonomicznych z ZSRR i pozostałymi krajami socjalistycznymi. Znaczące pozycje w imporcie z Norwegii zajmowały: celuloza włókiennicza i papiernicza, ruda żelaza, nawozy azotowe, mączka rybna, tran i ryby (solone, mrożone). Natomiast podstawowymi artykułami w polskim wywozie do Norwegii były: węgiel, olej napędowy i opałowy, blachy, tkaniny bawełniane oraz cukier. Saldo bilateralnej wymiany towarowej pomiędzy Polską i Norwegią było dla tej pierwszej ujemne w latach 1945, 1947, 1951–1952, 1955, 1957–1958, 1960, 1963–1965 i 1969. Ważnymi płaszczyznami w polsko-norweskich relacjach gospodarczych były różne formy współpracy w przemyśle okrętowym, w zakresie badań morza i ochrony jego zasobów, komunikacji lotniczej oraz innych dziedzinach.