Rozwijanie działań twórczych u dziecka jawi się priorytetowym zadaniem dla dydaktyki szkolnej. Proces twórczy edukację, często z czynności uciążliwej i trudnej, przekształca w naukę przynoszącą satysfakcję. Uczeń, który rozwija swój twórczy potencjał, chce się uczyć – nauka zaczyna być zabawą. Otwartość na stosowane metody, zasady, cele pracy daje możliwość wyboru strategii próbnych w dochodzeniu do rozwiązania problemu. Takie strategie nie zakładają przegranego i zwycięzcy – a jedynie zespołową aktywność, która za każdym razem kończy się sukcesem, bo nagradzamy w niej trud twórczej pracy, a nie jej rezultat. Nie ma strategii zero-jedynkowych, nie ma dychotomicznego myślenia, że coś musi być albo dobre, albo złe – jest całe spektrum poprawnych możliwości, które zawierają się pomiędzy tymi granicami. Uczeń tych możliwości nie był w stanie dostrzec, bo do tej pory przy rozwiązywaniu zadań posługiwał się przeważnie myśleniem konwergencyjnym – poszukiwaniem jedynego trafnego rozwiązania. Myślenie dywergencyjne i techniki wyobrażeniowe w pracy z uczniem dają szansę na odniesienie sukcesu, na kształtowanie się postawy pełnej wiary, optymizmu i zaangażowania w proces edukacji i wychowania, któremu jest poddawany. Rozwijanie działań twórczych dziecka i kształcenie do samorozwoju dają szansę, żeby uczeń w procesie edukacji i wychowania mógł być szczęśliwy.