Pisarz i jego język. Przypadek Iva Andricia

• Authors: Darasz Zdzisław

Title variants

EN

The writer and his language. The case of Ivo Andrić

• Languages of publication: PL

Abstracts

EN

A complex biography of Ivo Andrić (1892–1975) was shaped in a wide net of identity references: ethnocultural, religious, political, and linguistic. He was born to a Croatian Catholic family in Bosnia, he was a convinced supporter of Yugoslavism and a writer of the language defined as Croato-Serbian / Serbo-Croatian diasystem. In the period of his links with the cultural environment of Zagreb (1912–1919), he was writing according to the Croatian standard, later basically, in Serbian, but using environmental and stylistic diversity of the diasystem in order to stress its cognitive and artistic potential. Currently, when four national language standards are developing on the basis of the diasystem: Serbian, Croatian, Bosnian and Montenegrin, reading Andrić in accordance with post-Yugoslav linguistic ideas, that is with the awareness and conviction about the „break-up” of the Serbo-Croatian language, would necessarily lead to an absurd conclusion that the writer created his works using the content of various languages. Literary heritage of the great writer of Serbo-Croatian language, which remains a sociocultural fact, has been used not only by Serbian culture and language, but also by global culture – thanks to translations of the works of this Nobel laureate into numerous world languages.

Keywords

PL

Ivo Andrić; język serbsko-chorwacki; jugoslawizm; etnonacjonalizm; konstrukcja tożsamości

EN

Ivo Andrić; Serbo-Croatian language; yugoslavism; ethnic nationalism; construction of identity

• Publisher: Uniwersytet Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
• Journal: Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Linguistica
• Year: 2017
• Issue: 12
• Pages: 51-60

Contributors

author

Darasz Zdzisław

• Uniwersytet Warszawski

References

• Cichońska M., 1992, Czy język może się rozpadać?, [w:] Rozpad mitu i języka?, red. B. Czapik, Katowice, s. 177–183.
• Darasz Z., 2014, Njegoševi krugovi identiteta, [w:] Njegoš u svome vremenu i danas, red. Z. Bojović et al., „Naučni sastanak slavista u Vukove dane”, t. 43/2, Beograd, s. 13–21.
• Gołąb Z., 1958, Język czterech narodów, „Poznaj Świat” VI, nr 6, s. 13–16.
• Gołąb Z., Heinz A., Polański K., 1968, Słownik terminologii językoznawczej, Warszawa.
• Hofman-Pianka A., 2000, Socjolingwistyczne aspekty współczesnego języka bośniackiego, Kraków.
• Jaroszewicz H., 2006, Jugosłowiańskie spory o status języka serbsko-chorwackiego w latach 1901–1991, Wrocław.
• Morawiec E., 1975, Mosty, „Życie Literackie” XXV, nr 30, s. 1, 10.
• Nowak-Bajcar S., 2013, Helena, kobieta, której nie ma i która jest. Krakowska biografia Ivo Andricia, Kraków.
• Pianka W., 1992, Nie ma rozpadu języka!, [w:] Rozpad mitu i języka?, red. B. Czapik, Katowice, s. 184–193.
• Skrzeszewska M., 2015, „Mješavinu uspite” lub „mešavinu sipajte” – czy tłumaczenia i oddzielne instrukcje konsumenckie na obszarze byłego języka serbsko-chorwackiego są potrzebne? Analiza wybranych przykładów, „Socjolingwistyka” XXIX, s. 337–354.
• Wierzbicki J., 1965, Ivo Andrić, Warszawa.
• Wybranowski D., 2014, Geneza i uwarunkowania procesu przekształcenia na przełomie lat 60. i 70. XX wieku wspólnoty muzułmanów z Bośni w Muzułmanów, „konstytucyjny naród” Jugosławii, „Przegląd Zachodni” LXX, nr 4, s. 73–99.

Identifiers

DOI

10.24917/20831765.12.4