Parrhêsia. La parole de la liberté. L’accréditation de la parole

• Authors: Przybylska Nelli

Title variants

EN

Parrhesia – the speech of liberty

PL

Parrhesia – mowa wolności

• Languages of publication: FR

Abstracts

EN

The word parrhesia appears in Greek literature and in the patristic texts. It means “truth-teller” or “truth-telling” and directs the problematic in a domain of speech and thought; it is a typical figure of expression in speech and thinking. Parrhesia, a “freespeech”, characterizes expression of everything one has in mind. Since Antiquity, “truth-teller” and “truth-telling” correspond to “education of the soul”, which supposes spiritual guidance and ascetic techniques. This question of the truth and asceticism is shown in the latest work of Michel Foucault. A voice of the ascetic is not only a speech, but a whole attitude of speaker. The ascetic doesn’t flatter the public even when he risks sometimes his life, when sounds off. In the early Christian period, parrhesia determines one more rule ; the rule linked to a symbolic and theological problem of the “paradisiacal speech” and the ideal communication. In the area of parrhesia, Adam and Eve are found in the agreement with the Transcendence. Their relationship consists in a total unity. In the patristic texts, the original meaning of sin is interruption of harmony, a perturbation of unity, a sort of break with Transcendence; in this point of view, it indicates a dissociation of symbol and meaning, and a differentiation of mind and body. The individual way of perfecting, according to a French philosopher Simone Weil, comes from the transgression of the ambivalence towards a symbol, a sign and ideas. In the Weil’s philosophy, it’s possible to get a lost paradise and the harmony of being through the way of denudation and negation of herself, what she calls “decreation”, so the voluntary perdition of ego, is a mystical acceptation of Christ and an opening to real sense of existence.

PL

Słowo parrhesia występuje przede wszystkim w greckiej literaturze i w tekstach Ojców Kościoła. Określa „prawdziwego-mówcę” oraz „prawdziwe-mówienie”. Z dzisiejszego punktu widzenia, ukierunkowując problematykę w dziedzinie mowy i myśli, jest nie tylko retoryczną figurą wysławiania się, lecz także myślenia. Parrhesia, jako klasyczna licencja bądź mowa człowieka wolnego, charakteryzuje retorykę naturalnej ekspresji i zachowania. Już w starożytności „mówca prawdy” i „prawdziwa-mowa” wiążą się z „edukacją duszy”, która zakłada duchowe kierownictwo oraz techniki ascetyczne. Na zależność prawdy i ascezy wskazują ostatnie prace Michela Foucaulta. Głos ascety nie wyraża się tylko w mowie, ale jest świadomą postawą mówcy. Asceta nie schlebia publice i bywa, że ryzykuje życiem, zabierając głos. We wczesnych wiekach chrześcijaństwa parrhesia określa jeszcze inną zasadę: zasadę związaną z symboliczno-teologicznym problemem „mowy rajskiej”, tzn. komunikacji doskonałej. W przestrzeni parrhesia, z tego punktu widzenia, porusza się początkowo Adam i Ewa, a więc w pełnej zgodzie i porozumieniu z Transcendencją. Relacja ich polega na całkowitej jedności. Grzech będzie rodzajem rozbicia harmonii, zakłóceniem jedni, formą zerwania z Transcendencją; będzie oddzieleniem symbolu od znaczenia oraz dyferencjacją umysłu i ciała. Indywidualna droga doskonalenia dwudziestowiecznej francuskiej filozof Simone Weil będzie polegać na przekroczeniu ambiwalencji wobec symbolu, znaku i pojęć. Według niej, poprzez świadomą drogę ogołacania i negacji siebie, którą nazwie dekreacją, jest możliwe dotarcie do utraconego raju i harmonii bytu. Dekreacja, czyli dobrowolne zatracanie swojego „ego”, jest mistycznym przyjęciem Chrystusa oraz dotarciem do prawdziwego sensu bycia.

Keywords

EN

Parrhêsia; Truth-teller; Truth-telling; Simone Weil,; Church Fathers; Spiritual techniques; Asceticism; Genesis; Sign; Meaning

• Publisher: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
• Journal: Annales Neophilologiarum
• Year: 2011
• Issue: 5
• Pages: 5-22

Dates

published

2011

Contributors

author

Przybylska Nelli

• Uniwersytet Szczeciński

References

• M. Foucault, F. Ewald, A. Fontana, F. Gros, Le gouvernement de soi et des autres. Cours au Collège de France 1982–1983, Paris 2008.
• M. Foucault, Herméneutique du sujet. Cours au Collège de France. 1981–1982, Paris 2001.
• J. Leclercq, Miłość nauki a pragnienie Boga, przeł. M. Borkowska, Kraków 1997.
• H. Lausberg, Retoryka literacka. Podstawy wiedzy o literaturze, traduit en polonais par A. Gorzowski, Bydgoszcz 2002.
• S. Fish, Rhetoric. Doing What Comes Naturally : Change, Rhetoric and the Practice of Theory in Literary and Legal Studies, Durham 1989.
• M. Foucault, Fearless Speech, ed. by J. Pearson, Semiotexte, 2001.
• Discours and Truth : the Problematisation of Parrhesia. Six lectures given by Michel Foucault at the University of California at Berkeley, Oct-Nov.,http://foucault.info/documents/parrhêsia.
• G. Raunig, La double critique de la parrhêsia. Réponse à la question « Qu’est-ce qu’une institution (artistique) progressiste ? », traduit par Y. Vaudable, http://www.republicart.net.
• Rhétorique d’Aristote, t. I, livre I, 1355b, trad. M. Duford, Paris 1967.
• Platon, Dialogues, Gorgias in OEuvres complètes, traduction et notes par L. Robin avec la collaboration de M.-J. Moreau, Paris 1950.
• G. Scarpat, Parrhesia greca, parrhesia Cristiana, Brescia 2001.
• J. Fitzgerald, Friendship, flattery and frankness of speech. Studies on friendship in the New Testament World [nous traduisons : Amitié, flatterie et la franchise de la parole. Les études sur l’amitié dans le Nouveau Testement], New York–Köln–Leiden 1996.
• Dictionnaire de spiritualité ascétique et mystique fondé par M. Viller, F. Cavallera, J. de Guiberd, S. J. Contimé, A. Rayer, A. Derville, A Solignac, t. XII, première partie, Paris, 19(36)84.
• S. Weil, OEuvres complètes IV, Cahiers I 1933 – septembre 1941, édition publiée sous la direction d’A. Devaux et de F. de Lussy, Paris 1994.
• S. Weil, OEuvres complètes IV, Cahiers I 1933 – septembre 1941, édition publiée sous la direction d’A. Devaux et de F. de Lussy, Paris 1994.
• OEuvres complètes IV, Cahiers III février 1942 – juin 1942. La Porte du Transcendant, édition publiée sous la direction de F. de Lussy, Paris 2002.
• OEuvres complètes IV, Cahiers IV juillet 1942 – juillet 1943. La Connaissance Surnaturelle, édition publiée sous la direction de F. de Lussy, Paris 2006.
• S. Weil, L’Enracinement. Prélude à une déclaration des devoirs envers l’être humain, Paris 2003.
• G. de Nysse, Traité de la Virginité. Introduction, texte critique, traduction et index de M. Aubineau, Paris 1966.
• Th. Merton, Le Nouvel Homme, traduit de l’anglais par M. Tadié, Paris 1969.
• Le verbe, la représentation, la science et les signes, in Saint Augustin, OEuvres III, Philosophie, Catéchèse, Polémique, Paris 2002.
• R. Kühn, L’analogie et le signe chez S. Weil et Descartes, [in:] Philosophie, Paris, n° 43.
• S. Weil, La Pesanteur et la Grâce (préface de G. Thibon), Paris 1988.
• M. Vetö, La métaphysique religieuse de Simone Weil, Paris 1997.
• J. Janiaud, Simone Weil. L’attention et l’action, Paris 2002.
• P. Tomczak, Le paradoxe du mystère, le mystère du paradoxe. Sur le discours religieux de Simone Weil. Th : Philologie romane, Poznań 1999.
• P. Giniewski, Simone Weil ou la haine de soi, Paris 1978.
• W. Rabi, Simone Weil ou la haine de soi, Esprit, n° 9, septembre 1978.
• R. Chenavier, Simone Weil. La haine de soi ? « Cahiers Simone Weil », t. XVI, n° 4, décembre 1991.
• M.-A. Fourneyron, Pour en finir avec le masochisme de Simone Weil (I), Cahiers Simone Weil, t. XI, n° 1, mars 1988.
• M.-A. Fourneyron, Pour en finir avec le masochisme de Simone Weil (II), Cahiers Simone Weil, t. XI, n° 2, juin 1988.
• J.-L. Chrétien, L’arche de la parole, Paris 1999.
• J.-L. Chrétien, Saint Augustin et les actes de parole, Paris 2004.

Identifiers

ISSN

1734-4557