PL
Celem tekstu jest wskazanie, że genezy polskiej myśli socjalistycznej w XIX w. można upatrywać w braku stabilności i bezpieczeństwa. W celu udowodnienia tej tezy posługuję argumentacją składającą się z trzech zasadniczych części. Po pierwsze, rekonstruuję niepokoje i fobie, które znajdowały odbicie w publicystyce pierwszych polskich socjalistów, przede wszystkim w kręgu Wielkiej Emigracji. Po drugie ukazuję, w jaki sposób polscy socjaliści starali się stworzyć nowy język opisu zjawisk politycznych, który próbowali oprzeć na sztywnych zasadach (Prawda, Jedność itp.). Po trzecie wreszcie argumentuję, że narzędziami, służącymi okiełznaniu procesów społecznych i przezwyciężeniu niepewności miały być z jednej strony wspólnoty, oparte na zasadach pierwotnego chrześcijaństwa, z drugiej zaś – ludowo-narodowa wspólnota, stojąca na czele państwa.