O KOMUNIKATYWNOŚCI JĘZYKA PRAWNEGO

• Authors: Robert ZAWŁOCKI

Title variants

EN

COMMUNICATIVE NATURE OF LEGAL LANGUAGE

• Languages of publication: PL

Abstracts

PL

Niniejszy artykuł poświęcony został zaprezentowaniu prawa karnego jako celowego tworu językowego o określonych cechach. Omówienia takiego ujęcia Autor dokonuje poprzez odniesienie się do istoty prawa karnego. Następnie, odnotowując fakt, iż język jest środkiem komunikowania się określonych podmiotów, przeprowadza rozważania w zakresie języka adresatów prawa karnego, języka twórców prawa karnego, a na końcu – języka interpretatorów prawa karnego. Taka płaszczyzna oceny obecnie obowiązującego prawa karnego prowadzi do wniosku, że prawodawca w znacznym stopniu nie ustanawia norm prawnokarnych w sposób w pełni odpowiedzialny, tzn.: świadomy, racjonalny, prosty, zrozumiały i uzasadniony. Język prawa karnego musi zaś wykazywać określone cechy, aby był odpowiednim środkiem realizacji celów prawa karnego. Język prawa karnego pozbawiony tych cech nie tylko pozbawia prawo karne skuteczności, lecz dodatkowo wpływa dysfunkcjonalnie na stosunki społeczne, które ma chronić. Obywatelowi nie można bowiem zarzucić naruszenia obowiązku posłuchu dla normy prawa karnego, gdy obiektywnie norma ta do obywatela nie mogła dotrzeć z uwagi na istotną wadliwość jej nośnika. W opinii Autora, we współczesnym rodzimym prawie karnym materialnym niemała część przepisów (norm) nie jest określona we właściwym języku prawnym i nie spełnia wymogu komunikatywności, co skłaniać winno do ich pilnego usunięcia lub korekt.

EN

The paper presents the criminal law as a purposeful linguistic composition with a specific characteristics. The Author elaborates this conceptualization through a reference to the criminal law’s essence. Subsequently, bearing in mind the fact that a language is being a communication device, he conducts further analysis concerning the language of the criminal law’s addressees, lawmakers and, lastly, interpreters. The analysis made from the abovementioned assessment perspective leads to a conclusion that the lawmaker, extensively, does not legislate in a fully reasonable manner, i. e.: knowingly, reasonably, simply, understandably and rightfully. The criminal law parlance should be specifically attributed to serve as a measure fulfilling the criminal law’s objectives. Otherwise, not only criminal law’s effectiveness deteriorates, but it additionally negatively affects social relationships which it should actually protect. A citizen cannot be accused of breaching a duty to comply with a criminal law norm, when the norm objectively could not impact the citizen’s behavior, because of a faultiness of its medium. In the Author’s opinion, a significant part of current Polish substantial criminal law provisions (norms) are not expressed in an appropriate legal language, being contrary with a prerequisite of communicativeness. Therefore, those provisions should be amended.

Keywords

PL

język prawny; cechy języka prawnego; komunikatywność; język prawny; cechy języka prawnego; komunikatywność

EN

legal language; features of legal language; communicativeness

• Publisher: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
• Journal: Comparative Legilinguistics
• Year: 2013
• Volume: 13
• Pages: 69-97

Dates

published

2013-04-15

Contributors

author

Robert ZAWŁOCKI

• Faculty of Law and Administration, Adam Mickiewicz University in Poznan

References

• Cooter, Robert i Ulen Thomas. 2011. Ekonomiczna analiza prawa. Warszawa: Ch Beck.
• Giddens, Anthony. 2007. Socjologia. Warszawa: PWN.
• Giezek, Jacek 2004. [W:] Prawo karne materialne. Część ogólna i szczególna, red. M. Bojarski. Warszawa.
• von Humboldt, Wilhelm. 2002. O myśli i mowie. Wybór pism z teorii poznania, filozofii dziejów i filozofii języka, Warszawa: PWN.
• Izdebski, Hubert. 2011, Elementy teorii i filozofii prawa, Warszawa: Lexis Nexis.
• Matczak, Marcin. 2007. Summa Iniura. O błędzie formalizmu w stosowaniu prawa. Warszawa: Scholar.
• Marek, Andrzej. 2010. System Prawa Karnego. Tom 1. Zagadnienia ogólne. Warszawa: CH Beck.
• Marek, Andrzej. 2011. Prawo karne. Warszawa: CH Beck.
• Morawski, Lech. 2005. Główne problemy współczesnej filozofii prawa. Prawo w toku przemian. Warszawa: Lexis Nexis.
• Nowak, Tomasz. 2011. Język w świetle nauki. Kraków: Petrus.
• Oniszczuk, Jerzy. 2008. Filozofia i teoria prawa. Warszawa: CH Beck.
• Stefański, Ryszard, A. 2011. System Prawa Karnego. Tom 2. Źródła prawa karnego. Red, Bojarski tadeus, Warszawa: CH Beck.
• Szacka, Barbara. 2003. Wprowadzenie do socjologii. Warszawa: OFICYNA -W"NAUKOWA.
• Szerer, M. 1964. Karanie a humanizm. Warszawa: PWN.
• Szerer, Mirosław. 1981. Kultura i prawo.Warszawa: PIW.
• Sztompka, Piotr. 2005. Socjologia zmian społecznych. Kraków: Znak.
• Sztompka, Piotr. 2009. Socjologia. Analiza społeczeństwa. Kraków: Znak.
• Wojciechowski, Bartosz. 2009. Interkulturowe prawo karne. Filozoficzne podstawy karania w wielokulturowych społeczeństwach demokratycznych. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
• Wróbel, Wóodzimierz, Zoll, Andrzej. 2010. Polskie prawo karne. Część ogólna. Kraków: Znak.
• Zawłocki, Robert. 2004. O metodzie interpretacji przepisów prawa karnego. Ruch Prawniczy Ekonomiczny i Socjologiczny, z. 4.
• Zawłocki, Robert. 2007. Pojęcie i funkcje społecznej szkodliwości czynu zabronionego. Warszawa: CH Beck..
• Zawłocki, Robert. 2011. Kodeks karny «śmietnikowy», Tożsamość polskiego prawa karnego. W Kodeks karny «śmietnikowy», Tożsamość polskiego prawa karnego red.: S. Pikulski, M. Romańczuk-Grącka, B. Orłowska-Zielińska, Olsztyn: Uniwersytet Warmińsko-Mazurski.
• Zawłocki Robert. 2011. Komentarz do artykułów 1-31. [W:] Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. red. M. Królikowski i R. Zawłocki, Warszawa: CH Beck.
• Zawłocki Robert. 2012. O potrzebie reformy pozakodeksowego prawa karnego, Forum Prawnicze, nr 4/2012.
• Zieliński Maciej. 2002 Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki. Warszawa: Lexis Nexis.
• Zirk-Sadowski, M. 2011. Wprowadzenie do filozofii prawa. Warszawa: CH Beck.

Identifiers

DOI

10.14746/cl.2013.13.05